________________________________________
De Templers (of wel Tempel gezelschap) was (is) een Duitse sekte dat nederzettingen in wat tegenwoordig Israel bouwden in de 19de en 20ste eeuw.
De sekte was gevormd bij leden van de Lutherse Kerk in 1858, en noemde zich zelf de Tempel geselschap, die als taak zag, de apocalyptische voorspellingen van de Bijbelse profeten te realiseren door kolonies op te zetten in het heilige land.
In het jaar 1860 had het 5,000 leden, en vier leden reisden naar het heiligeland om de condities te bestuderen, en 6 jaar later kwamen een paar Templer landbouw families, om een mislukte poging om een landbouw center op te zetten in Yizrael vallei (Nahalal). Twee jaar later, in 1868, twaalf Templer families uit Wuerttemberg stichten een kolonie in Haifa, aan de voet van de Carmel berg. Voor jaren probeerde de leider van de groep, Christoph Hoffman, de Turken te overhalen om hun landbouw grond toe te kennen, en toen in 1871, hij weer afgewezen werd door de Turken, kochten ze een strook van land in Tel Aviv van vandaag, nu bekend als de Kiria, maar toen Sarona genaamd. De Templers, hoewel velen stierven aan Malaria, en andere klimaat verbonden ziekten, werden uiteindelijk succesvolle voortvarende landbouwers.
Privé Templers kwamen ook naar Jeruzalem en in 1878 stichten daar de woonwijk, “de Duitse Kolonie”, andere immigreerden naar Jaffa en Haifa. Volgens Templer gegevens waren er in 1875, 750 Templers in het heilige land, hadden twee scholen en een ziekenhuis.
In 1902 werd een nieuwe kolonie gesticht in de Lydda vallei met de naam Wilhema (naar de Keizer) en in 1906 twee kleine dorpen Bethlehem (haGalili) en Waldheim, in de Galilea, bij Templers die terug waren gekeerd naar de Lutherse kerk. In de grotere steden, de Templers waren eigenaren van hotels, winkels en werkplaatsen. In 1914 leefden er al 1,200 Templers in het heilige land
Toen de Britten Palestina veroverden in 1917/18 (eerste Wereld Oorlog), de Duitse Templers waren verbannen als vijandige vreemdelingen, maar na de oorlog mochten weer terugkeren naar hun kolonies. In de zomer van 1938 waren er 1,500 Templers in het land, en hadden 6,700 Acres land. Toen de tweede oorlog uitbrak, werden de Templers geïnterneerd bij de Britten, en 1943 uitgewisseld voor Palestijnse Arabieren in Duitse handen, of getransfereerd naar Australië. Hun eigendommen werden overgenomen door de Israëli regering in 1948 als een part van de verrekening in de “Herstel Overeenkomst” tussen de Federale Duitse Republiek en Israel.
De sekte gedurende al hun jaren in het heilige land, en vooral de 2de en 3de generatie verloren hun eigen tradities en speciale levens gewoonten, en paste hun zelf aan, aan de condities van het land en klimaat, maar politiek waren ze sterk verbonden aan de Duitse cultuur en werden hevige Duitse Nationalisten.(bij Abraham J Brawer).
De Duitse Nationalistische Socialistische Partij in Palestina.
Verzwakking van het religieuze geloof en sterke Nationalistisch Duitse gevoelens maakte de Templers gevoelig voor de Nazi ideologie dat werd verkondigd door een Haifa Templer, Karl Ruf, die de NDDAP (buitenlandse organisatie van de Nazi’s) oprichten in Palestina in het jaar 1932.
Angstig voor economische wraak van de Joodse bevolking, weinig Templers werden lid van de partij, maar vooral de jongere Templer hadden sympathie voor het Nazi idiaal. Cornelius Schwarz, een Nationaal Socialist uit Jaffa, werd Landesgruppenleiter van de Nazi Partij in Palestina in oktober 1935. Intussen locale partij druk had het ontslag van Heinrich Wolff veroorzaakt, the Duitse consul-generaal in Jeruzalem, die herplaatst werd door een veel extremistische opvolger, Walter Doehle, die aktief werd gesteund door de lokale leiders.
In september 1939, ongeveer 350 Palestijnse Duitsers waren lid van de Nazi Partij, In midde-1938 alle Duitse leraren in Palestina werden lid in de Lehrebund (German onderwijzers organisatie) die onderwezen volgens de Nazi doctrines. [door Ann Ussishkin]
De Templers waren geen missionairs, en het aantal van Templers bleef ongeveer het zelfde door de jaren van hun aanwezigheid in het heilige land.
Hun sympathie voor de Nazi ideologie kan veroorzaakt zijn, daar deze groep heel weinig contact had met de Joodse bevolking, vooral met Arabische hulpkrachten werkten. De officiële connecties tussen de twee groepen was correct, vaak met persoonlijke vriendschap, en hun winkels en producten werden gekocht door de Joden, en hun centra werden geliefde plaatsen voor bezoek en uitgaan. Vooral de Duits Joodse Immigranten van voor de oorlog vonden in de Templer gemeenschappen een zeker gevoel van thuis.
De hier boven genaamde Nazi Templer, Cornelius Zchwarz werd na de oorlog dood geschoten, vermoedelijk door een Joodse terreur organisatie. De Schwarz familie waren de eigenaars van een machine fabriek die onder andere machines, geweldige kwaliteit water pompen produceerden.
De huizen, wijken en gebouwen van de Templers zijn geheel bewaard gebleven, en toeristische attracties in Israel.
De getransfereerde Templer’s in Australië leven daar nog steeds als groep in Templer kolonies. In de laatste jaren komen er delegaties van deze groep, Israel bezoeken als toeristen. Let wel op, voor dat iemand Israel gaat beschuldigen, het lot van de Templer’s werd door de Britse autoriteiten beslist, voor het oprichten van de staat.
Hoewel idealistische vijanden van de Joden, wordt de naam en de geschiedenis van de Templer’s geëerd en geprezen in Israel.
Saturday, May 28, 2011
Thursday, May 26, 2011
Dit is nu niet de juiste tijd!
Meestal heb ik er geen last van, maar de laatste dagen heb ik geen lust om te bloggen, ten eerste, mijn VkBlog dat sterft volgende week officieel, heeft bijna alleen maar spam mededelingen, aangevuld met in mijn opinie, minder interessante blogs en argumenten die mij niet prikken om mee te doen in de discussie.
Het enige blogje dat leeswaardig is, maar een herhaling van 5 volle jaren van anti zionistische zienswijze, die deze keer gezamenlijk door Reggie en Arjan werd gepresenteerd, had volgens mij dan, alleen gladde wallen, en was er geen plaats om een tegen argument te plaatsen, en eigenlijk, Reggie en Arjan, jullie opinie was al bekend, jullie begrip voor de problemen van het Midden Oosten was bekend, en denk ik dat daarover weer een argument aan te gaan, geen enkele zin heeft.
Nu hebben ze deze oorlogsmisdadiger uit de Balkan opgepakt, om hem even te berechten in den Haag, maar ben ik zeker dat dit funest voor Nederland is, nu dat de het gedrag van jullie dappere soldaten in verband met Nato en de VN niet erg goed uit zullen komen in het verhaal van de afschuwelijke moordslag.
Van de week was er op de BBC een documentaire over Kalingrad, de enclave van Rusland aan de Baltische zee. Blijkt dat daar twee honderd jaar geleden, Nederlands sprekenden immigranten woonden, die langzaam verduitst werden in het Oost Pruisische koningrijk. Uiteindelijk werd dit plaatselijke Nederlands sprekende bevolking groepje, patriottische nazi’s, die na de oorlog door de Sovieten werden vermoord, getransporteerd en onderdrukt. De Russen herplaatste deze inwoners met Russen getransporteerd uit andere delen van de USSR. Vandaag, na 60 jaar is de Duits / Nederlandse bevolking verdwenen (uitgemoord) en is de enclave van Koningsberg nu geheel Russisch.
Nu begrijp ik, dat dit maar een klein stukje wereld is, waar de bevolking in de laatste 60 jaar is verjaagd, landjespik, enz., en de politieke opinie van de Nederlandse bevolking geniet van het uitwisselen van volkdans feestjes, waar de Nederlandse boer zijn klompen dans laat zien. Niets kwaad daar mee.
Maar ik weet het, het statische antwoord is, dat de gehele wereld fout is, maar jullie zijn alleen bezorgd over de rechten van de Palestijnen, vooral voor de inwoners van de enclave van Gaza. Dus zullen jullie wel blij zijn dat van zaterdag (morgen) de boycot van Gaza beëindigd is, en wordt het kleine stukje terreur land een Egyptische kolonie, afgesloten voor eeuwig van Israel. Ik wens hun succes.
Of ik persoonlijk eens ben met wat Bibi ons heeft verteld in de VS, moet ik tot mijn spijt vertellen dat als ik me eerst zorgen maakte over de oorlog die langzamerhand dichterbij komt, ben ik nu zeker dat het onafwendbaar is, Bibi heeft ons in een putsch, geheel in de handen van de ultra rechtse politiek geduwd, en ons linkse idealisten voor lul laten staan, net als hij dat heeft gedaan met zijn gastheer Obama. Maar vrienden, wij hebben hier een democratie, Bibi is onze Eerste Minister in een sterke rechtse coalitie, zijn zijde is nu de baas, en moeten we hem accepteren met zijn fouten en beslissingen.
Ik weet het, de beschuldigingen van de anti Israel lobby tegen ons, Israëlische hier op de verschillende opinie blogs, is dat wij aan propaganda doen, een beschuldiging die volgens mij erg dwaas is, want werkelijk, de pro Israel lobby is geheel uitgespreid over het gehele Israëlische politieke spectrum, van ultra rechts naar ultra links, van religieus tot Goy, van jong tot oud , in kort, het enige wat ons bind is het feit dat wij allemaal ontzettend veel van ons land houden, en daar hoeven we ons niet te schamen.
Het enige blogje dat leeswaardig is, maar een herhaling van 5 volle jaren van anti zionistische zienswijze, die deze keer gezamenlijk door Reggie en Arjan werd gepresenteerd, had volgens mij dan, alleen gladde wallen, en was er geen plaats om een tegen argument te plaatsen, en eigenlijk, Reggie en Arjan, jullie opinie was al bekend, jullie begrip voor de problemen van het Midden Oosten was bekend, en denk ik dat daarover weer een argument aan te gaan, geen enkele zin heeft.
Nu hebben ze deze oorlogsmisdadiger uit de Balkan opgepakt, om hem even te berechten in den Haag, maar ben ik zeker dat dit funest voor Nederland is, nu dat de het gedrag van jullie dappere soldaten in verband met Nato en de VN niet erg goed uit zullen komen in het verhaal van de afschuwelijke moordslag.
Van de week was er op de BBC een documentaire over Kalingrad, de enclave van Rusland aan de Baltische zee. Blijkt dat daar twee honderd jaar geleden, Nederlands sprekenden immigranten woonden, die langzaam verduitst werden in het Oost Pruisische koningrijk. Uiteindelijk werd dit plaatselijke Nederlands sprekende bevolking groepje, patriottische nazi’s, die na de oorlog door de Sovieten werden vermoord, getransporteerd en onderdrukt. De Russen herplaatste deze inwoners met Russen getransporteerd uit andere delen van de USSR. Vandaag, na 60 jaar is de Duits / Nederlandse bevolking verdwenen (uitgemoord) en is de enclave van Koningsberg nu geheel Russisch.
Nu begrijp ik, dat dit maar een klein stukje wereld is, waar de bevolking in de laatste 60 jaar is verjaagd, landjespik, enz., en de politieke opinie van de Nederlandse bevolking geniet van het uitwisselen van volkdans feestjes, waar de Nederlandse boer zijn klompen dans laat zien. Niets kwaad daar mee.
Maar ik weet het, het statische antwoord is, dat de gehele wereld fout is, maar jullie zijn alleen bezorgd over de rechten van de Palestijnen, vooral voor de inwoners van de enclave van Gaza. Dus zullen jullie wel blij zijn dat van zaterdag (morgen) de boycot van Gaza beëindigd is, en wordt het kleine stukje terreur land een Egyptische kolonie, afgesloten voor eeuwig van Israel. Ik wens hun succes.
Of ik persoonlijk eens ben met wat Bibi ons heeft verteld in de VS, moet ik tot mijn spijt vertellen dat als ik me eerst zorgen maakte over de oorlog die langzamerhand dichterbij komt, ben ik nu zeker dat het onafwendbaar is, Bibi heeft ons in een putsch, geheel in de handen van de ultra rechtse politiek geduwd, en ons linkse idealisten voor lul laten staan, net als hij dat heeft gedaan met zijn gastheer Obama. Maar vrienden, wij hebben hier een democratie, Bibi is onze Eerste Minister in een sterke rechtse coalitie, zijn zijde is nu de baas, en moeten we hem accepteren met zijn fouten en beslissingen.
Ik weet het, de beschuldigingen van de anti Israel lobby tegen ons, Israëlische hier op de verschillende opinie blogs, is dat wij aan propaganda doen, een beschuldiging die volgens mij erg dwaas is, want werkelijk, de pro Israel lobby is geheel uitgespreid over het gehele Israëlische politieke spectrum, van ultra rechts naar ultra links, van religieus tot Goy, van jong tot oud , in kort, het enige wat ons bind is het feit dat wij allemaal ontzettend veel van ons land houden, en daar hoeven we ons niet te schamen.
Wednesday, May 18, 2011
Shihad Farfour, heb je je 72 muisjesmaagden al gekregen?
Het is nu bijna 5 jaar geleden dat Farfour werd vermoord door de Hamas. Het is niet helemaal duidelijk of het Shihad status geld voor de Gaza kinderheld, daar zijn dood niet voldoet aan de eisen, namelijk het sterven in strijd voor de Palestijnse zaak, want Farfour was een muis (mickey muis) die sneuvelde aan de hand van een oprechte kindervriend en pedagogisch expert, en niet door verdwaald Israëlisch vuur.
Een paar dagen geleden lazen wij hoe die vuile Israëli’s de Palestijnse literaire erfenis hadden gestolen, en terecht als we toch bezig zijn, moeten we de vuile moord op Farfour niet vergeten.
Wat mij werkelijk verwonderd, na het te vroege heengaan van onze Farfour, wie neemt de plaats in de fantasie van kleine Gaza kinderen, die hopen op te groeien als kleine terroristen die sterven in hun strijd tegen de Joden als helden (Shihad)?
Ik kan mij het verjaarsfeestje van kleuters indenken, met cadeautjes (plastic geweer of handgranaat) met de wens, dat je vlug zal opgroeien in een terrorist en dat je als shihad zal sterven, en een hand geeft aan je moeder bij het oversteken van de straat.
Oh gij anti Israel bashers begrijp wat je steunt.
Verder lees het pers rapport van bijna 5 jaar geleden, lees en huiver, of lees en geniet, afhankelijk van het type mens?
==Gaza City, Gaza Strip -- It's not exactly the Mickey Mouse Club.
A children's TV show in the Gaza Strip, affiliated with Hamas, has ended with a Mickey Mouse look-alike character being beaten to death.
The mouse preached Islamic domination. But in the end, he was killed by an actor playing an Israeli official who was trying to buy the mouse character's land.
At one point, the mouse called the Israeli a "terrorist."
A teenage girl who was featured on the program told viewers that the mouse, named Farfour, "was martyred while defending his land." She said he was killed "by the killers of children."
The weekly show featuring the giant black-and-white rodent with a high-pitched voice had attracted world-wide attention as the character called on Palestinian children to fight Israel.
Israeli officials have denounced the program as incendiary and outrageous.
Associated Press ==
Een paar dagen geleden lazen wij hoe die vuile Israëli’s de Palestijnse literaire erfenis hadden gestolen, en terecht als we toch bezig zijn, moeten we de vuile moord op Farfour niet vergeten.
Wat mij werkelijk verwonderd, na het te vroege heengaan van onze Farfour, wie neemt de plaats in de fantasie van kleine Gaza kinderen, die hopen op te groeien als kleine terroristen die sterven in hun strijd tegen de Joden als helden (Shihad)?
Ik kan mij het verjaarsfeestje van kleuters indenken, met cadeautjes (plastic geweer of handgranaat) met de wens, dat je vlug zal opgroeien in een terrorist en dat je als shihad zal sterven, en een hand geeft aan je moeder bij het oversteken van de straat.
Oh gij anti Israel bashers begrijp wat je steunt.
Verder lees het pers rapport van bijna 5 jaar geleden, lees en huiver, of lees en geniet, afhankelijk van het type mens?
==Gaza City, Gaza Strip -- It's not exactly the Mickey Mouse Club.
A children's TV show in the Gaza Strip, affiliated with Hamas, has ended with a Mickey Mouse look-alike character being beaten to death.
The mouse preached Islamic domination. But in the end, he was killed by an actor playing an Israeli official who was trying to buy the mouse character's land.
At one point, the mouse called the Israeli a "terrorist."
A teenage girl who was featured on the program told viewers that the mouse, named Farfour, "was martyred while defending his land." She said he was killed "by the killers of children."
The weekly show featuring the giant black-and-white rodent with a high-pitched voice had attracted world-wide attention as the character called on Palestinian children to fight Israel.
Israeli officials have denounced the program as incendiary and outrageous.
Associated Press ==
Tuesday, May 17, 2011
De in koele bloede kroketten moord
De in koele bloede Kroketten moord
Kroketten zijn een special Nederlands gerecht, niet dat ze die dingen niet maken in het buitenland, maar nergens smaken de kroketten als de kroketten uit een kroketten automaat in Nederland. Als ik aan Nederland denk, denk ik aan de lekkere etens artikelen zoals Hema worst, Krokettjes, Loempias, groene haring, gerookte paling, gebakken vis, drop en een lekkere oude kaas. Dan om mijn heimwee te blussen, denk ik aan het rot weer in Nederland, waar het altijd regent, en als het opeens even zomer wordt, is het ondragelijk heet, en geheel niet in het goede seizoen, en dan realiseer ik dat je niet alles goed kan hebben, en wij een heerlijk klimaat hebben met Humus en Falafel, en dat is ook heel wat waard.
Maar nu had mijn broer een pakketjes met echte loket automaat kroketten gekregen, en daar hij dat niet mag eten, had hij ze mij aan geboden, maar daar ik de grote reis van een uurtje auto rijden niet zag zitten, heeft hij, de snoodaard, de kroketten weg ge gooit. Ja, jullie lezen het goed, een moord op onschuldige kroketten, en dat terwijl er geen kroketten zijn, en ook geen loketten automaat in Israel.
Nu weet ik het, je kan zelf kroketjes klaar maken, geen kunst aan, maar dat is niet het zelfde, net al het niet het zelfde is als je thuis frites gaat bakken, in een krant met mayonaise en over verbrande olie zijn ze veel lekkerder. Ik denk niet dat het een kwestie van smaak is, maar meer een kwestie van atmosfeer, er zit een zekere romantiek in het gebruik van een koket automaat.
Het zelfde geld voor naar de Chinees te gaan, die uiteindelijk uit Indonesië kwam, maar dat doet de pret niet drukken, heerlijk om een Foeyonghai te eten met kroepoek, ik heb de ingrediënten thuis, maar als wij het klaar maken, smaakt het niet zoals “eens”. Wel lekker, maar anders.
Wat wil ik nu bewijzen met dit culinaire meester blogje, dat de verdwenen smaak van mijn geheugen, nooit weer terug komt. Ik klaag niet, maar de moord op de kroketten is geniepig, vals en was heel verstandig.
Kroketten zijn een special Nederlands gerecht, niet dat ze die dingen niet maken in het buitenland, maar nergens smaken de kroketten als de kroketten uit een kroketten automaat in Nederland. Als ik aan Nederland denk, denk ik aan de lekkere etens artikelen zoals Hema worst, Krokettjes, Loempias, groene haring, gerookte paling, gebakken vis, drop en een lekkere oude kaas. Dan om mijn heimwee te blussen, denk ik aan het rot weer in Nederland, waar het altijd regent, en als het opeens even zomer wordt, is het ondragelijk heet, en geheel niet in het goede seizoen, en dan realiseer ik dat je niet alles goed kan hebben, en wij een heerlijk klimaat hebben met Humus en Falafel, en dat is ook heel wat waard.
Maar nu had mijn broer een pakketjes met echte loket automaat kroketten gekregen, en daar hij dat niet mag eten, had hij ze mij aan geboden, maar daar ik de grote reis van een uurtje auto rijden niet zag zitten, heeft hij, de snoodaard, de kroketten weg ge gooit. Ja, jullie lezen het goed, een moord op onschuldige kroketten, en dat terwijl er geen kroketten zijn, en ook geen loketten automaat in Israel.
Nu weet ik het, je kan zelf kroketjes klaar maken, geen kunst aan, maar dat is niet het zelfde, net al het niet het zelfde is als je thuis frites gaat bakken, in een krant met mayonaise en over verbrande olie zijn ze veel lekkerder. Ik denk niet dat het een kwestie van smaak is, maar meer een kwestie van atmosfeer, er zit een zekere romantiek in het gebruik van een koket automaat.
Het zelfde geld voor naar de Chinees te gaan, die uiteindelijk uit Indonesië kwam, maar dat doet de pret niet drukken, heerlijk om een Foeyonghai te eten met kroepoek, ik heb de ingrediënten thuis, maar als wij het klaar maken, smaakt het niet zoals “eens”. Wel lekker, maar anders.
Wat wil ik nu bewijzen met dit culinaire meester blogje, dat de verdwenen smaak van mijn geheugen, nooit weer terug komt. Ik klaag niet, maar de moord op de kroketten is geniepig, vals en was heel verstandig.
Sunday, May 15, 2011
De Facebook aanval!
Vele verslaggevers zullen nu proberen om uit te leggen wat gisteren is gebeurd op de Israëlische grenzen en in Israel, gedurende de Palestijnse viering van El Nagna, de herdenking van verlies en vlucht 63 jaren geleden.Maar denk ik dat iedereen iets anders er in ziet, en andere uitleg zal hebben, maar om het geheel te zien, een kleine opsomming van de gebeurtenissen:
Het begon in de morgen, toen een zware vrachtwagen in Zuid Tel Aviv keihard tegen de richting in reed en tientallen auto’s, motorfietsen en bussen raakten, waarbij een Israëli werd gedood en 17 gewonden. De bestuurder van de vrachtwagen was een 23 jaar oude Arabier van Kfar Kassem, een Arabisch stadje op de groene grens, vlakbij Tel Aviv. De vrachtwagen stopte na dat hij op een schoolmuur inreed, nadat hij een bus had aangereden. De chauffeur sprong uit de auto, schreeuwde Arabische Jihad leuzen, en viel de mensen in de straat aan. Hij werd door twee voorbijgangers op de grond geworpen, en over geleverd aan de politie. Bij ondervragen zei hij dat zijn voorband was gesprongen, en dat hij geen controle meer had op de vrachtwagen. Volgens zijn ouders en vrienden is hij geen extremist en zijn ze zeker dat er geen opzet bij was.
Maar waarom vocht hij dan met de voorbijgangers, waarvoor schreeuwde hij dood aan alle joden en andere kreten, en was het zuiver toeval dat dit op de El nagba dag gebeurde.
Tegen de middag begon in het verre noorden, in de Golan, een demonstratie aan de Syrische kant van de grens, met duizenden Palestijnse demonstranten met vlaggen en borden, die een demonstratie hielden tegen Israel, d.m.v. Luidsprekers en schreeuwen.
Op een zeker moment begon deze mensen massa in de richting van de Internationale grens te stromen, en na een beetje geweld, viel de grens, en honderden demonstranten stroomde Israel binnen. IDF schoot waarschuwingsschoten in de lucht, maar niets kon de lawine stoppen. Het moet gezegd worden dat de demonstranten geen wapens hadden, en behalve het infiltratie gevaar, eigenlijk deze optocht weinig uitmaakten, behalve dan als precedent voor dergelijke acties in de toekomst.
De optocht van Palestijnse demonstranten kwamen uit een Syrische Palestijns vluchteling kamp, terwijl de Druzen aan de Israëlische zijde in het geheel niet hielden van de demonstranten, daar ze geen Druzen waren en niets op hebben met anti-Assad Palestijnse vluchtelingen.
Nu gaan er geruchten dat Assad achter deze demonstratie was, in een soort van Sukarno actie, om de inlandse druk wat van het bewind af te wenden, natuurlijk kan men dat niet bewijzen, maar waar was het Syrische leger?
10 demonstranten hebben hun leven verloren, en het is geheel nog niet zeker, door wie ze zijn beschoten. Na 3 uur schreeuwen en feesten in Madge el Shamps (het Druzen dorp) gingen de demonstranten naar huis (een paar zijn in het lawaai ondergedoken, maar de politie zal hun wel opsporen).
Het is duidelijk dat Israel dit niet had verwacht, terwijl dit georganiseerd is in Engels op het Facebook met uitvoerige plannen die te lezen waren. Maar de Mossad leest waarschijnlijk geen Facebook.
Een dergelijke, zogenaamde populaire demonstratie wouden de Palestijnse organisatoren, op de Libanese grens met Israel, organiseren, maar het Libanese leger speelde niet mee, en begon op scherp te schieten op de demonstranten. Ook hier waren de Palestijnen uit de vluchtelingen kampen, tegen Libanese Sunnies soldaten, Shii Hiaballah strijders, VN soldaten van Unifil en de IDF. Zover ik weet zijn er 7 demonstranten gedood (niet door ons).
In Oost Jeruzalem waren er schermutselingen van jongeren met stenen tegen de politie met traangas, veel lawaai, een paar arrestaties en een paar licht gewonden.
Op de West Bank was het in het algemeen stil.
De Arabieren van Israel zeiden dat El Nagba niet door hun gevierd wordt.
Maar ook in Gaza, de Hamas organiseerde een optocht naar de grenspost met Israel, maar bleef alles onder controle.
Wie heeft met dit het meest verloren, ik denk de Druzen van de Golan, met het uitblijven van de vele Israëli’s die bang zijn om een weekend uit in de Golan, met geweldige goede restaurants in de Druzen dorpen blijven waarschijnlijk de komende weken leeg van toeristen.
Het begon in de morgen, toen een zware vrachtwagen in Zuid Tel Aviv keihard tegen de richting in reed en tientallen auto’s, motorfietsen en bussen raakten, waarbij een Israëli werd gedood en 17 gewonden. De bestuurder van de vrachtwagen was een 23 jaar oude Arabier van Kfar Kassem, een Arabisch stadje op de groene grens, vlakbij Tel Aviv. De vrachtwagen stopte na dat hij op een schoolmuur inreed, nadat hij een bus had aangereden. De chauffeur sprong uit de auto, schreeuwde Arabische Jihad leuzen, en viel de mensen in de straat aan. Hij werd door twee voorbijgangers op de grond geworpen, en over geleverd aan de politie. Bij ondervragen zei hij dat zijn voorband was gesprongen, en dat hij geen controle meer had op de vrachtwagen. Volgens zijn ouders en vrienden is hij geen extremist en zijn ze zeker dat er geen opzet bij was.
Maar waarom vocht hij dan met de voorbijgangers, waarvoor schreeuwde hij dood aan alle joden en andere kreten, en was het zuiver toeval dat dit op de El nagba dag gebeurde.
Tegen de middag begon in het verre noorden, in de Golan, een demonstratie aan de Syrische kant van de grens, met duizenden Palestijnse demonstranten met vlaggen en borden, die een demonstratie hielden tegen Israel, d.m.v. Luidsprekers en schreeuwen.
Op een zeker moment begon deze mensen massa in de richting van de Internationale grens te stromen, en na een beetje geweld, viel de grens, en honderden demonstranten stroomde Israel binnen. IDF schoot waarschuwingsschoten in de lucht, maar niets kon de lawine stoppen. Het moet gezegd worden dat de demonstranten geen wapens hadden, en behalve het infiltratie gevaar, eigenlijk deze optocht weinig uitmaakten, behalve dan als precedent voor dergelijke acties in de toekomst.
De optocht van Palestijnse demonstranten kwamen uit een Syrische Palestijns vluchteling kamp, terwijl de Druzen aan de Israëlische zijde in het geheel niet hielden van de demonstranten, daar ze geen Druzen waren en niets op hebben met anti-Assad Palestijnse vluchtelingen.
Nu gaan er geruchten dat Assad achter deze demonstratie was, in een soort van Sukarno actie, om de inlandse druk wat van het bewind af te wenden, natuurlijk kan men dat niet bewijzen, maar waar was het Syrische leger?
10 demonstranten hebben hun leven verloren, en het is geheel nog niet zeker, door wie ze zijn beschoten. Na 3 uur schreeuwen en feesten in Madge el Shamps (het Druzen dorp) gingen de demonstranten naar huis (een paar zijn in het lawaai ondergedoken, maar de politie zal hun wel opsporen).
Het is duidelijk dat Israel dit niet had verwacht, terwijl dit georganiseerd is in Engels op het Facebook met uitvoerige plannen die te lezen waren. Maar de Mossad leest waarschijnlijk geen Facebook.
Een dergelijke, zogenaamde populaire demonstratie wouden de Palestijnse organisatoren, op de Libanese grens met Israel, organiseren, maar het Libanese leger speelde niet mee, en begon op scherp te schieten op de demonstranten. Ook hier waren de Palestijnen uit de vluchtelingen kampen, tegen Libanese Sunnies soldaten, Shii Hiaballah strijders, VN soldaten van Unifil en de IDF. Zover ik weet zijn er 7 demonstranten gedood (niet door ons).
In Oost Jeruzalem waren er schermutselingen van jongeren met stenen tegen de politie met traangas, veel lawaai, een paar arrestaties en een paar licht gewonden.
Op de West Bank was het in het algemeen stil.
De Arabieren van Israel zeiden dat El Nagba niet door hun gevierd wordt.
Maar ook in Gaza, de Hamas organiseerde een optocht naar de grenspost met Israel, maar bleef alles onder controle.
Wie heeft met dit het meest verloren, ik denk de Druzen van de Golan, met het uitblijven van de vele Israëli’s die bang zijn om een weekend uit in de Golan, met geweldige goede restaurants in de Druzen dorpen blijven waarschijnlijk de komende weken leeg van toeristen.
Wednesday, May 11, 2011
Eind van de trigger speurtocht
Eind van de trigger speurtocht!
Uiteindelijk na een paar weken van pingpong argumenten ben ik tot de conclusie gekomen wat de reden (trigger) is van de disproportionele en uitgebreide aanvallen op Israel en het Zionisme, hier op het Nederlandstalig Opinie blog van de Volkskrant, dat in 3 weken gaat verdwijnen.
Het verwonderde mij dat onwillekeurig wat er in de wereld gebeurt, zelfs wat er nu in de bloeddorstige Arabische omgeving van Israel, het bijna enige onderwerp dat een vaste groep van bloggers, alleen Israel aanvalt, beschuldigd en door middel van propaganda statistieken, anti-Israel uitspraken, geen mogelijk missen om ons aan te vallen.
Ik heb eerlijk gevraagd aan deze bloggers, vertel ons, wat hebben we jullie aan gedaan, wat is de werkelijke reden voor deze smeer campagne, waarom zijn jullie blind voor alle ellende in de wereld, behalve die van de Palestijnen, waar van jullie Israel de schuld geven. Natuurlijk kreeg ik geen logisch antwoord, en het enige dat werd geproduceerd was, indien er bloggers waren die Egypte, of Syrië zouden verdedigen op het blog, zouden ze net zo hun best doen, om hun aan te vallen, net als ze ons (de Nederlandstalige Israëli’s) het leven zuur te maken.
Uiteindelijk, meer kon ik niet uit vinden, maar eigenlijk (als het waar zou zijn) betekend dat deze hobby niets te maken heeft met het lot van de Palestijnen, hun lot kan deze bloggers weinig schelen, maar zuiver een mogelijkheid om Israel en de Zionisten aan te vallen.
Nu komt de vraag, is deze interessante discussie van eenzijdige aanvallen met halve waarheden en leugens, en propaganda leuzen iets te maken heeft met het dat wij Joden zijn maar dat denk ik niet, want de aanvallers (die ik voor het gemak kwabbels heb genoemd), zijn geen ouderwetse antisemieten zoals Gretta, maar een jongere generatie van anti-Israëlisch, die niet precies weten waar Abraham zijn mosterd haalt.
Het is voor hun een soort van schaakspel, elke steek die wij in onze antwoorden laten vallen, wordt benut door de kwabbels met een nieuwe aanval, en daar dit een mode verschijnsel in de Westerse wereld, hebben ze genoeg plakwerk om ons aan te vallen.
Tot mij spijt zijn meeste aanvallen op Israel over gebeurtenissen die wij niet kunnen voorkomen, daar die door terroristische bewegingen worden uitgevoerd, juist om de publieke opinie tegen ons te draaien. De laatste aanval was over kindermoorden, en daar bij handelden men statistieken van de Palestijnen en van BTselem, maar zelf hadden ze zogenaamd geen tijd om deze statistieken precies te lezen, want dan blijkt dat vele van die kinderen waren levende bommen, of werden geraakt in het crossfire, waar bij geheel niet zeker wie de dodende kogel heeft geschoten.
Zoals de aanvallen over bezetting, 99% van dePalestijnen in Israëls verantwoording zijn zelfstandig met eigen gekozen (zo genaamd verkozen) bestuur, en is de zo genaamde bezetting een leuze die niets inhoud. Daar bij hoop ik dat de West Bank volledig onafhankelijkheid zal krijgen, kijken hoe ze zonder ons de schuld te geven, een normaal democratisch leven kunnen opbouwen, ik betwijfel het.
Voor mij is de discussie afgelopen, ik ga niet meer argumenteren met kwabbels, waarheid, objectiviteit, logische redeneringen, zijn verloren aan de kwabbels, het enige wat ze doen is plakken, en vaak begrijpen ze hun plaksels niet, niet interessant om mijn tijd aan te verpesten.
Uiteindelijk na een paar weken van pingpong argumenten ben ik tot de conclusie gekomen wat de reden (trigger) is van de disproportionele en uitgebreide aanvallen op Israel en het Zionisme, hier op het Nederlandstalig Opinie blog van de Volkskrant, dat in 3 weken gaat verdwijnen.
Het verwonderde mij dat onwillekeurig wat er in de wereld gebeurt, zelfs wat er nu in de bloeddorstige Arabische omgeving van Israel, het bijna enige onderwerp dat een vaste groep van bloggers, alleen Israel aanvalt, beschuldigd en door middel van propaganda statistieken, anti-Israel uitspraken, geen mogelijk missen om ons aan te vallen.
Ik heb eerlijk gevraagd aan deze bloggers, vertel ons, wat hebben we jullie aan gedaan, wat is de werkelijke reden voor deze smeer campagne, waarom zijn jullie blind voor alle ellende in de wereld, behalve die van de Palestijnen, waar van jullie Israel de schuld geven. Natuurlijk kreeg ik geen logisch antwoord, en het enige dat werd geproduceerd was, indien er bloggers waren die Egypte, of Syrië zouden verdedigen op het blog, zouden ze net zo hun best doen, om hun aan te vallen, net als ze ons (de Nederlandstalige Israëli’s) het leven zuur te maken.
Uiteindelijk, meer kon ik niet uit vinden, maar eigenlijk (als het waar zou zijn) betekend dat deze hobby niets te maken heeft met het lot van de Palestijnen, hun lot kan deze bloggers weinig schelen, maar zuiver een mogelijkheid om Israel en de Zionisten aan te vallen.
Nu komt de vraag, is deze interessante discussie van eenzijdige aanvallen met halve waarheden en leugens, en propaganda leuzen iets te maken heeft met het dat wij Joden zijn maar dat denk ik niet, want de aanvallers (die ik voor het gemak kwabbels heb genoemd), zijn geen ouderwetse antisemieten zoals Gretta, maar een jongere generatie van anti-Israëlisch, die niet precies weten waar Abraham zijn mosterd haalt.
Het is voor hun een soort van schaakspel, elke steek die wij in onze antwoorden laten vallen, wordt benut door de kwabbels met een nieuwe aanval, en daar dit een mode verschijnsel in de Westerse wereld, hebben ze genoeg plakwerk om ons aan te vallen.
Tot mij spijt zijn meeste aanvallen op Israel over gebeurtenissen die wij niet kunnen voorkomen, daar die door terroristische bewegingen worden uitgevoerd, juist om de publieke opinie tegen ons te draaien. De laatste aanval was over kindermoorden, en daar bij handelden men statistieken van de Palestijnen en van BTselem, maar zelf hadden ze zogenaamd geen tijd om deze statistieken precies te lezen, want dan blijkt dat vele van die kinderen waren levende bommen, of werden geraakt in het crossfire, waar bij geheel niet zeker wie de dodende kogel heeft geschoten.
Zoals de aanvallen over bezetting, 99% van dePalestijnen in Israëls verantwoording zijn zelfstandig met eigen gekozen (zo genaamd verkozen) bestuur, en is de zo genaamde bezetting een leuze die niets inhoud. Daar bij hoop ik dat de West Bank volledig onafhankelijkheid zal krijgen, kijken hoe ze zonder ons de schuld te geven, een normaal democratisch leven kunnen opbouwen, ik betwijfel het.
Voor mij is de discussie afgelopen, ik ga niet meer argumenteren met kwabbels, waarheid, objectiviteit, logische redeneringen, zijn verloren aan de kwabbels, het enige wat ze doen is plakken, en vaak begrijpen ze hun plaksels niet, niet interessant om mijn tijd aan te verpesten.
Thursday, May 5, 2011
Beertje, ben jij mijn vriendje niet meer?
Toen we onderdoken op 3 september 1942, was ik een kleuter van 3 jaar en een dag oud. In de haast (maar waarschijnlijk wisten mijn ouders wanneer we zouden vetrekken) werd voor ieder kind een klein tasje klaar gelegd met kleren, tandenborstel, kam, enz., genoeg om te gaan logeren voor een paar weken. In mijn tas had mijn moeder ook mijn beertje gestopt, niet zo een groot beestje dat groter dan het kind was, maar zo een gestofte kleine bruine beertje, dat dagelijks geknuffeld word, maar ook slaag krijgt als het kind kwaad is. Een oog had hij al verloren in mijn liefdevoller behandeling, maar verder was hij helemaal nog in goede staat.
In de morgen van die dag vertelden onze ouders dat wij voor een tijdje gingen logeren bij andere mensen, dat wij niet samen konden blijven, maar iedereen apart zou worden opgehaald en naar ons logeer adres gebracht. Zij deden erg vrolijk, dus waarom niet, we waren nog nooit wezen logeren, en zeker niet alleen zonder ouders, maar goed, het was een avontuur.
Het afscheid van mijn ouders kan ik me niet herinneren, maar iemand op de fiets kwam mij afhalen, en zo begon ik een oneindige reeks van tijdelijke adressen, waar ik voor een paar weken verbleef, tot ik weer verder ging naar een veiliger adres. Ik was veel te jong om te begrijpen wat er gebeurt, waarvoor ik niet buiten mocht spelen, en waarvoor men de gehele tijd probeerde mijn naam te veranderen van David naar iets minder Joods, zoals Daantje.
Ik heb geen typisch Joods gezicht, geen grote neus en had donker blond krulhaar. Maar ik was vrolijk kind. In het begin vroeg ik de gehele tijd, wanneer ik weer naar huis mag, maar na een paar maanden, berusten ik mij in mijn lot, en verloor ik mijn eigen identiteit. Er was geen gevaar dat ik mijzelf zou verraden, want ik wist het niet meer.
Van adres tot adres ging mijn enige eigen speelgoed, het beertje met mij mee, en was het beertje eigenlijk de enige met wie ik kon praten, hij wist wie ik was en waar ik vandaan kwam, en wist dat ik nooit stout was. Als ik droevig was huilde ik met hem in mijn armen, en als ik kwaad was, gooide ik hem in een hoek, maar slapen deden wij samen.
Het beertje vierde met mij de dolle dinsdag, toen we dachten dat de oorlog over was, een paar weken later de etenspakketten die geparachuteerd werden door Zweedse vliegtuigen en weer later de uiteindelijke Bevrijdingsdag, ik had hem in mijn broek gestoken, zo dat hij alles kon zien en herinneren. Hij ging met mij mee naar het zomerhuisje in de Maarnsebossen em mee naar het oudertehuis in Den Haag, en naar onze huur woning in het bomen en planten buurt.
Daarna heb ik hem verloren, waarschijnlijk omdat ik hem niet meer nodig had, want vrienden heb je alleen als je dat nodig heb, jammer dat hij mij niet kan vertellen wat ik heb meegemaakt als jongetje zonder naam, jammer dat hij niet meer mijn vriendje is.
In de morgen van die dag vertelden onze ouders dat wij voor een tijdje gingen logeren bij andere mensen, dat wij niet samen konden blijven, maar iedereen apart zou worden opgehaald en naar ons logeer adres gebracht. Zij deden erg vrolijk, dus waarom niet, we waren nog nooit wezen logeren, en zeker niet alleen zonder ouders, maar goed, het was een avontuur.
Het afscheid van mijn ouders kan ik me niet herinneren, maar iemand op de fiets kwam mij afhalen, en zo begon ik een oneindige reeks van tijdelijke adressen, waar ik voor een paar weken verbleef, tot ik weer verder ging naar een veiliger adres. Ik was veel te jong om te begrijpen wat er gebeurt, waarvoor ik niet buiten mocht spelen, en waarvoor men de gehele tijd probeerde mijn naam te veranderen van David naar iets minder Joods, zoals Daantje.
Ik heb geen typisch Joods gezicht, geen grote neus en had donker blond krulhaar. Maar ik was vrolijk kind. In het begin vroeg ik de gehele tijd, wanneer ik weer naar huis mag, maar na een paar maanden, berusten ik mij in mijn lot, en verloor ik mijn eigen identiteit. Er was geen gevaar dat ik mijzelf zou verraden, want ik wist het niet meer.
Van adres tot adres ging mijn enige eigen speelgoed, het beertje met mij mee, en was het beertje eigenlijk de enige met wie ik kon praten, hij wist wie ik was en waar ik vandaan kwam, en wist dat ik nooit stout was. Als ik droevig was huilde ik met hem in mijn armen, en als ik kwaad was, gooide ik hem in een hoek, maar slapen deden wij samen.
Het beertje vierde met mij de dolle dinsdag, toen we dachten dat de oorlog over was, een paar weken later de etenspakketten die geparachuteerd werden door Zweedse vliegtuigen en weer later de uiteindelijke Bevrijdingsdag, ik had hem in mijn broek gestoken, zo dat hij alles kon zien en herinneren. Hij ging met mij mee naar het zomerhuisje in de Maarnsebossen em mee naar het oudertehuis in Den Haag, en naar onze huur woning in het bomen en planten buurt.
Daarna heb ik hem verloren, waarschijnlijk omdat ik hem niet meer nodig had, want vrienden heb je alleen als je dat nodig heb, jammer dat hij mij niet kan vertellen wat ik heb meegemaakt als jongetje zonder naam, jammer dat hij niet meer mijn vriendje is.
Monday, May 2, 2011
de eerste winter na de oorlog
De eerste winter na de oorlog.
De eerste winter na de oorlog was erg streng in Nederland, en daar meeste mensen nog niet in staat waren om hun huizen te restaureren, nadat in de honger winter, al het brandbare hout van de huizen was gesloopt, om enige warmte te geven. Bouw materiaal was erg duur (woeker winsten werden gemaakt).
Mijn moeder (een weduwe van een verzetsstrijder) en ik, kregen een zomerhuisje aan gewezen in het dorp (Maarn / Maarsbergen) waar wij hadden gewoond voor en tijdens de oorlog, tot dat wij gevlucht en onder gedoken gingen. Ons eigen huurhuis stond nog onbewoond, maar mijn moeder met maar een kind (mijn broers waren in Denemarken, en mijn zus in Zwitserland om aan te sterken) had geen recht op een groot huis, en als de kinderen terug komen zou de gemeente hun besluit aanpassen (zo was beloofd).
Deze zelfde gemeente (met een NSB burgemeester) had in 1944 geweigerd om het lijk van mijn vader terug te ontvangen voor begrafenis, met de reden dat hij (mijn vader) zonder toestemming was vertrokken, en zich niet had vermeld in Amsterdam om naar de concentratie kampen te vervoerd te worden).
Mijn vader was gefusilleerd in Kallekoten, en is daar begraven op de openbare begraafplaats, de Oorlogsgraven commissie heeft het graf gekocht van de gemeente, samen met 6 neer geschoten Engelse vliegeniers.
Ongeveer 5 minuten daar vandaan, op het terrein van het militaire kamp is een monument opgericht voor de dood geschoten verzetsmensen op oktober 1944.
Het zomerhuisje in de bossen van Maarn, dat de oorlog had uit gestaan, maar lekte van alle zijden, zonder stromend water, zonder elektriciteit of gasvoorziening, geen vervoer geen weg, in kort een terechte straf voor Joden die de dood door de moffen zijn ontsprongen. Wij waren de enige Joodse familie die terug gekomen was na de oorlog, de andere Joodse familie is schijnbaar in de oorlog omgekomen.
De water put waar wij water uit haalden, bleek vergiftigd te zijn, en kreeg ik dysenterie. Ver van iedereen, met een ziek kind, was dit natuurlijk een vreselijke tijd voor mijn moeder, en als er in de omgeving niet een kamp was geweest van de Joodse Brigade (Een Engels leger onderdeel van soldaten uit Israel (Palestina I, het mandaat van de Engelsen) die ons hielpen met het opknappen van de hut, en het brengen van proviand en medicijnen.
Sinterklaas kwam, en bracht met zich mee een Joodse kennis, Jo Levie (uit Zwolle) die in Joodse besturen zat, en ten eerste, voor mij Sinterklaas cadeautjes bracht, behalve het snoep ook een houten speelgoed vrachtwagen, een gestofte beertje, en een Hollands vlaggetje. Maar behalve het speelgoed, snoep, thee en koffie, bracht hij ook een voorstel aan mijn moeder, om Directrice te worden in het Haagse Joodse Ouder tehuis, dat een paar maanden geleden was heropend, en een Directrice nodig had. Natuurlijk had mijn moeder dit aanbod aangenomen, en zo vertrokken wij naar Den Haag om nooit meer naar Maarn / Maarsbergen terug te keren.
Zover ik weet, is er nooit iemand gestraft voor hun onmenselijke houding van het stadhuis tegen over de Joden van hun gemeente.
De eerste winter na de oorlog was erg streng in Nederland, en daar meeste mensen nog niet in staat waren om hun huizen te restaureren, nadat in de honger winter, al het brandbare hout van de huizen was gesloopt, om enige warmte te geven. Bouw materiaal was erg duur (woeker winsten werden gemaakt).
Mijn moeder (een weduwe van een verzetsstrijder) en ik, kregen een zomerhuisje aan gewezen in het dorp (Maarn / Maarsbergen) waar wij hadden gewoond voor en tijdens de oorlog, tot dat wij gevlucht en onder gedoken gingen. Ons eigen huurhuis stond nog onbewoond, maar mijn moeder met maar een kind (mijn broers waren in Denemarken, en mijn zus in Zwitserland om aan te sterken) had geen recht op een groot huis, en als de kinderen terug komen zou de gemeente hun besluit aanpassen (zo was beloofd).
Deze zelfde gemeente (met een NSB burgemeester) had in 1944 geweigerd om het lijk van mijn vader terug te ontvangen voor begrafenis, met de reden dat hij (mijn vader) zonder toestemming was vertrokken, en zich niet had vermeld in Amsterdam om naar de concentratie kampen te vervoerd te worden).
Mijn vader was gefusilleerd in Kallekoten, en is daar begraven op de openbare begraafplaats, de Oorlogsgraven commissie heeft het graf gekocht van de gemeente, samen met 6 neer geschoten Engelse vliegeniers.
Ongeveer 5 minuten daar vandaan, op het terrein van het militaire kamp is een monument opgericht voor de dood geschoten verzetsmensen op oktober 1944.
Het zomerhuisje in de bossen van Maarn, dat de oorlog had uit gestaan, maar lekte van alle zijden, zonder stromend water, zonder elektriciteit of gasvoorziening, geen vervoer geen weg, in kort een terechte straf voor Joden die de dood door de moffen zijn ontsprongen. Wij waren de enige Joodse familie die terug gekomen was na de oorlog, de andere Joodse familie is schijnbaar in de oorlog omgekomen.
De water put waar wij water uit haalden, bleek vergiftigd te zijn, en kreeg ik dysenterie. Ver van iedereen, met een ziek kind, was dit natuurlijk een vreselijke tijd voor mijn moeder, en als er in de omgeving niet een kamp was geweest van de Joodse Brigade (Een Engels leger onderdeel van soldaten uit Israel (Palestina I, het mandaat van de Engelsen) die ons hielpen met het opknappen van de hut, en het brengen van proviand en medicijnen.
Sinterklaas kwam, en bracht met zich mee een Joodse kennis, Jo Levie (uit Zwolle) die in Joodse besturen zat, en ten eerste, voor mij Sinterklaas cadeautjes bracht, behalve het snoep ook een houten speelgoed vrachtwagen, een gestofte beertje, en een Hollands vlaggetje. Maar behalve het speelgoed, snoep, thee en koffie, bracht hij ook een voorstel aan mijn moeder, om Directrice te worden in het Haagse Joodse Ouder tehuis, dat een paar maanden geleden was heropend, en een Directrice nodig had. Natuurlijk had mijn moeder dit aanbod aangenomen, en zo vertrokken wij naar Den Haag om nooit meer naar Maarn / Maarsbergen terug te keren.
Zover ik weet, is er nooit iemand gestraft voor hun onmenselijke houding van het stadhuis tegen over de Joden van hun gemeente.
Sunday, May 1, 2011
Hoera, ik ben een Jood
Hoera, ik ben een Jood!
Ik was 6 jaar oud toen mijn pleegmoeder mij vertelde dat ze mijn moeder hadden gevonden. Het was 3 maanden na de bevrijding, en heel voorzichtig hadden mijn onderfuik ouders mij voor bereid dat ik een onderduikertje was, en mijn eigen familie had. Ik begreep het niet erg, maar genoot van de bewegingsvrijheid die de dagen na de Bevrijdingsdag gaven, we mochten buiten spelen, we mochten wandelen en met ander mensen spreken, dat waren allemaal rechten die tijdens de oorlogsjaren geen optie waren voor een joods kind.
Maar nu, ton mijn moeder met hun in contact was gekomen, en mijn moedervlek op mijn rechter dij volledig was bevestigd, vertelde ze mij het gehele verhaal.
Mijn echte naam was David Verveer, en ik was Joods.
Deze mededeling over Joods zijn, was een geweldig romantische mededeling, elke dag las mijn pleegvader voor uit de Bijbel (het oude testament) en waren de Joden de helden van het verhaal, en nu, net als in een sprookje, was ik ineens een Jood geworden, dat klonk als van adel zijn voor een kleuter en dat gevoel heb ik nooit verloren, ik ben altijd trots geweest over mijn afkomst. In mijn fantasie was ik een Joodse Prins, iets heel bijzonders.
Het nam nog een paar maanden voordat mijn moeder de reis kon nemen om mij te bezoeken, want er was in Nederland een reis verbod, en de burgerlijke stand die deze reis vergunningen uitreikten, waren dezelfde pennen likkers die de moffen hadden gediend, maar uiteindelijk was het zover en zou ze na meer dan drie jaar oorlog haar zoontje komen zien, wanneer, op woensdag.
Maar op woensdag hadden ze me beloofd om voor de eerste keer van mijn leven te gaan zwemmen, dus die woensdag stond ik treurig (met huilen) op mijn moeder te wachten, en werd er bij de ontmoeting heel veel gehuild, en misschien niet allemaal voor de zelfde reden. Maar natuurlijk kon mij moeder mij niet mee nemen, ze had nog geen woning, geen woon vergunning, geen inkomen, niets behalve twee zoontjes die door het rode kruis naar Denemarken waren gestuurd op aan te sterken, en een klein dochtertje die na levend uit de concentratie kampen te zijn gekomen, naar Zwitserland was gestuurd om aan te sterken, en een zoontje in Nederland, met een huid ziekte, dus kwam niet in aanmerking voor de uitzending.
Uiteindelijk, na dat mijn moeder en mijn pleegouders hadden afgesproken dat ik als ze uiteindelijk haar eigen plaats zou hebben, ze mij zou komen ophalen, begon ze haar lange reis terug naar Friesland, waar ze tijdelijk woonden bij de mensen waar mijn vader was ondergedoken was voor dat hij verraden werd door een brave Nederlander.
En ik, ja je raad het, ging zwemmen voor het eerst van mijn leven.
Wat een geweldige dag, toen in de zomer van 1945.
Ik was 6 jaar oud toen mijn pleegmoeder mij vertelde dat ze mijn moeder hadden gevonden. Het was 3 maanden na de bevrijding, en heel voorzichtig hadden mijn onderfuik ouders mij voor bereid dat ik een onderduikertje was, en mijn eigen familie had. Ik begreep het niet erg, maar genoot van de bewegingsvrijheid die de dagen na de Bevrijdingsdag gaven, we mochten buiten spelen, we mochten wandelen en met ander mensen spreken, dat waren allemaal rechten die tijdens de oorlogsjaren geen optie waren voor een joods kind.
Maar nu, ton mijn moeder met hun in contact was gekomen, en mijn moedervlek op mijn rechter dij volledig was bevestigd, vertelde ze mij het gehele verhaal.
Mijn echte naam was David Verveer, en ik was Joods.
Deze mededeling over Joods zijn, was een geweldig romantische mededeling, elke dag las mijn pleegvader voor uit de Bijbel (het oude testament) en waren de Joden de helden van het verhaal, en nu, net als in een sprookje, was ik ineens een Jood geworden, dat klonk als van adel zijn voor een kleuter en dat gevoel heb ik nooit verloren, ik ben altijd trots geweest over mijn afkomst. In mijn fantasie was ik een Joodse Prins, iets heel bijzonders.
Het nam nog een paar maanden voordat mijn moeder de reis kon nemen om mij te bezoeken, want er was in Nederland een reis verbod, en de burgerlijke stand die deze reis vergunningen uitreikten, waren dezelfde pennen likkers die de moffen hadden gediend, maar uiteindelijk was het zover en zou ze na meer dan drie jaar oorlog haar zoontje komen zien, wanneer, op woensdag.
Maar op woensdag hadden ze me beloofd om voor de eerste keer van mijn leven te gaan zwemmen, dus die woensdag stond ik treurig (met huilen) op mijn moeder te wachten, en werd er bij de ontmoeting heel veel gehuild, en misschien niet allemaal voor de zelfde reden. Maar natuurlijk kon mij moeder mij niet mee nemen, ze had nog geen woning, geen woon vergunning, geen inkomen, niets behalve twee zoontjes die door het rode kruis naar Denemarken waren gestuurd op aan te sterken, en een klein dochtertje die na levend uit de concentratie kampen te zijn gekomen, naar Zwitserland was gestuurd om aan te sterken, en een zoontje in Nederland, met een huid ziekte, dus kwam niet in aanmerking voor de uitzending.
Uiteindelijk, na dat mijn moeder en mijn pleegouders hadden afgesproken dat ik als ze uiteindelijk haar eigen plaats zou hebben, ze mij zou komen ophalen, begon ze haar lange reis terug naar Friesland, waar ze tijdelijk woonden bij de mensen waar mijn vader was ondergedoken was voor dat hij verraden werd door een brave Nederlander.
En ik, ja je raad het, ging zwemmen voor het eerst van mijn leven.
Wat een geweldige dag, toen in de zomer van 1945.
Waarom is Tante Mammie boos, ik ben toch niet stout geweest?
Dit was mijn vraag als kleuter van vijf jaar oud, toen moeder Kraan, die ik voor het gemak tante Mammie noemde, tijdens het afscheid op een regenachtige nacht in het voorjaar van 1944. Ik was een Joods jongetje, dat ondergedoken was bij de familie Kraan. Ik was daar gekomen, een half jaartje eerder, achterop de fiets van Truus, de jongste dochter van de weduwe Kraan, die van het ondergrondse verzet de opdracht had gekregen mij van het laatste (nu gevaarlijke, door verraad van de buren) naar een nieuw onderduik adres moest brengen).
In plaats van mij naar het adres te brengen dat ze had gekregen van de ondergrondse, besloot Truus om mij naar huis te nemen, met de bedoeling haar moeder te smeken om mij in huis te nemen, misschien onverstandig, maar vele mensen levens werden in die dagen gered door goede zielen.
Truus was toen 18 jaar oud, en samen met haar oudere broers en zusters erg actief in het ondergrondse werk was. Ik was toen nog een heel lief jongetje, dat absoluut niet begreep waarom hij elke keer van de ene plaats naar de andere werd gebracht. Bij Tante Mamie mocht ik het langs blijven, in plaats van twee / drie weken logeren, was ik daar een half jaartje geweest, en nu, zonder dat ik iets erg stouts had gedaan, moest ik weer weg.
Wat ik natuurlijk niet wist dat een van de buren begonnen was met vragen waarom dat kleine jongetje bij de familie Kraan niet naar huis ging. De man van Tante Mammie was ook bij de illegaliteit geweest, maar helaas was een jaartje geleden overleden. Hij had een architect bureau, waar Piet van Nieuwkoop, mijn toekomstige pleegvader werkte. Zijn gezin was een familie van 5 kinderen, de oudste Jaap was ongeveer 15, en de jongste dochter was ongeveer twee jaar ouder dan ik.
De familie van Nieuwkoop leefde in een huis naast de kerk, op de prins Mauritzlaan in Oegstgeest (dicht bij Leiden), de gehele wijk was gevorderd door de Duitse leger, behalve twee woningen, de eerste woning van een NSBer, tegen over het huis van van Nieuwkoop en het huis van van Nieuwkoop, die ouderling was van de kerk. Daar in een omgeving van Duitse officieren, in een familie van vijf kinderen, viel de zesde niet op. Jannie, mijn pleegzus vertelde de volgende dag na mijn aankomst in de familie, dat ze een nieuw broertje hadden gekregen, die al 5 jaar oud is.
Tot 5 maanden na de oorlog woonde ik bij de familie van Nieuwkoop, mensen die ondanks het gevaar, een Joods kind in huis namen en hem met alle liefde opbracht.
Beide families, de Kraan en van Nieuwkoop zijn geëerd door “Yad va Shem”. Ik heb met de dochters van beide families nog steeds geregeld contact.
P.S. ook de NSBer tegen over wist dat ik een Joodse onderduiker was, maar hij heeft mij niet verraden, en speelde ik met zijn dochtertje (heel er blond) wat mij natuurlijk nog een extra veiligheid gaf. In zijn straf na de oorlog, werd zij zwijgen beloond met een verkorte gevangenis straf, wat met het meisje is gebeurd, weet ik werkelijk niet.
In plaats van mij naar het adres te brengen dat ze had gekregen van de ondergrondse, besloot Truus om mij naar huis te nemen, met de bedoeling haar moeder te smeken om mij in huis te nemen, misschien onverstandig, maar vele mensen levens werden in die dagen gered door goede zielen.
Truus was toen 18 jaar oud, en samen met haar oudere broers en zusters erg actief in het ondergrondse werk was. Ik was toen nog een heel lief jongetje, dat absoluut niet begreep waarom hij elke keer van de ene plaats naar de andere werd gebracht. Bij Tante Mamie mocht ik het langs blijven, in plaats van twee / drie weken logeren, was ik daar een half jaartje geweest, en nu, zonder dat ik iets erg stouts had gedaan, moest ik weer weg.
Wat ik natuurlijk niet wist dat een van de buren begonnen was met vragen waarom dat kleine jongetje bij de familie Kraan niet naar huis ging. De man van Tante Mammie was ook bij de illegaliteit geweest, maar helaas was een jaartje geleden overleden. Hij had een architect bureau, waar Piet van Nieuwkoop, mijn toekomstige pleegvader werkte. Zijn gezin was een familie van 5 kinderen, de oudste Jaap was ongeveer 15, en de jongste dochter was ongeveer twee jaar ouder dan ik.
De familie van Nieuwkoop leefde in een huis naast de kerk, op de prins Mauritzlaan in Oegstgeest (dicht bij Leiden), de gehele wijk was gevorderd door de Duitse leger, behalve twee woningen, de eerste woning van een NSBer, tegen over het huis van van Nieuwkoop en het huis van van Nieuwkoop, die ouderling was van de kerk. Daar in een omgeving van Duitse officieren, in een familie van vijf kinderen, viel de zesde niet op. Jannie, mijn pleegzus vertelde de volgende dag na mijn aankomst in de familie, dat ze een nieuw broertje hadden gekregen, die al 5 jaar oud is.
Tot 5 maanden na de oorlog woonde ik bij de familie van Nieuwkoop, mensen die ondanks het gevaar, een Joods kind in huis namen en hem met alle liefde opbracht.
Beide families, de Kraan en van Nieuwkoop zijn geëerd door “Yad va Shem”. Ik heb met de dochters van beide families nog steeds geregeld contact.
P.S. ook de NSBer tegen over wist dat ik een Joodse onderduiker was, maar hij heeft mij niet verraden, en speelde ik met zijn dochtertje (heel er blond) wat mij natuurlijk nog een extra veiligheid gaf. In zijn straf na de oorlog, werd zij zwijgen beloond met een verkorte gevangenis straf, wat met het meisje is gebeurd, weet ik werkelijk niet.
Subscribe to:
Posts (Atom)