Gisteren hebben we hem ontvangen.

Verleden maand hebben we een nieuwe koelkast gekocht, onze oude koelkas hadden wij al 25 jaar, werkte prima, maar gebruikte veel electriciteit. Nu heeft de Israeli regering een campagne begonnen met het inruilen van oude koelkasten voor een nieuwe,met een dertig % korting. De reden voor deze campagne is om het electriciteits tekort te bestrijden. Uiteindelijk is deze campagne erg aantrekkelijk, want de oude frigidaire is deel van het program, en wordt verwijderd door de leverancier van de nieuwe koelkast en ingeleverd voor de sloop. Hier in Israel, het verwijderen van oude goederen is een probleem, zeker voor de oudere sectie van de bevolking. Maar niet in deze actie, gisteren kregen wij de nieuwe koelkast, die geinstaleerd werd door de leverancier, nadat ze de oude koelkast hadden getest (of het werkt), een van de condities van de campagne.

Nu hebben we een hiper moderne koelkast, met een digital control sisteem, en het fijne is, het maakt geen lawaai. Hier in Israel is een koelkast geen luxe, en vandaag de dag, zijn er nog weinig mensen die geen koelkast hebben, en kan ik het me niet indenken, hoe we zonder konden leven.

Toen we kleine kinderen waren in Nederland, na de oorlog, waren er nog geen koelkasten, en de zuivel producten werden bewaard op de koudste plek in het huis, bij ons was dat halfweg op de trap (wij woonde een hoog). De melkman kwam dagelijks langs, belde aan, en na dat we de deur open hadden getrokken, en hij “de melkboer”had geroepen, deden we de bestelling van melk, karnemelk, eieren, enz.

Zoals iedereen toen, aten wij margarine en kaas, van de kaasboer (winkel). Zover ik me kan herinneren werd de melkboer betaald, een keer per week, door geld achter te laten op de trap. Een koelkast hadden we niet nodig, als de melk verzuurde, dan maakte mijn moeder er kwark van.

Eigenlijk, alle dagelijkse producten werden verkocht met paard en wagen, door leveranciers die langs kwamen, de bakker, de visboer, de groentenboer, enz Wij hadden geen ijskast nodig, alles was vers. Toen ik in de zestiger jaren naar Israel immigreerde, had men hier al ijskasten (d.w.z., een goed geissoleerde kast met blokken ijs, die we van de ijsfabriek kochten). Rijke snobs inporteerde uit de VS electrice koelkasten, speciaal van de giant Westinghouse. Eigenaars van geimporteerde koelkasten kochten hun status, met hun dure koelkasten. Als ik me goed herinner, waren er ook koelkasten, die tijdelijk gebruikt werden als ijskast (met ijsblokken, inplaats van electriciteit).

Ik denk dat pas in de tachtige jaren hebben wij onze eerste koelkast gekocht, (erg duur) en begonnen we gekoelde producten van zelf sprekend te beschouwen. De transfer van het gebruik van verse producten tot pre-cooked, instant frozen, deep freeze, fast food was een evolutie, waar bij wij pasief aan deelnamen, tegen onze principen in, wij doen daar niet aan mee, maar ondertussen, weten onze kleinkinderen niet meer hoe men verse producten gebruiken.

De vraag is natuurlijk, eten we nu gezonder, of onze evolutie van vers naar conserven, is een verlies in voedsel waarde, ik denk van niet, ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar kijk naar het omhoog gaan van de gemiddelde leeftijd, dat komt omdat we gezonder leven (en eten). Inderdaad, heimwee naar de smaak van vroeger (mijn moeders keuken), speelt nog steeds een rol, vooral als men een kip van vandaag vergelijkt met de smaak van een kip van vroeger, de tomaat van toen en vandaag, of een goed kopje koffie.

Mijn nieuwe koelkast is geweldig, maar een kokend heet glas met thee of koffie, van de bedoein herder, tijdens een trektocht in de woestijn, smaakt nog steeds naar toen.