Yom ha Shoa, de Israëlische dag van de Holocaust herdenking!

Yom ha Shoa, de Israëlische dag van de Holocaust herdenking!

Morgen avond begint hier in Israel de herdenking van de slachtoffers van de tweede wereld oorlog, een onmogelijke dag om door te komen voor mensen die geen trompetten nodig hebben om deze vreselijke tijd te herdenken, want dat doen ze tegen hun wil, dag en nacht. Ik heb het over mensen van mijn leeftijd, die tijdens de oorlog in Europa woonden, en die zo gelukkig zijn om het overleefd te hebben.

Het vreemde is, dat wij, de overlevenden een vreemd gevoel van schaamte hebben als wij nu deze vreselijke films en documentaires zien, en horen de oneindige uitleggingen over de slachting van ons volk, in de concentratie kampen in Polen, de razzias, de verraden onderduikers, het onbeschrijfbare gruwelijke gedrag van de moffen en anderen tegen het Joodse volk. En waarvoor schamen we ons dan, zal je vragen, het antwoord is heel erg simpel maar ook diepzinnig. Wij schamen ons er voor, dat we er levend van af zijn gekomen, dat we een leven voor ons zelf hebben opgebouwd, dat wij het overdag de herinneringen aan de kant hebben gezet, en een normaal leven hebben geleefd.

Vandaag de dag, zijn logischer wijze alleen oudere mensen over die zich onder de overlevenden kunnen beschouwen, wij die de oorlog bewust hebben mee gemaakt, waren kinderen toen het gebeurde, maar dat betekend niet dat wij het vergeten zijn (of vergeven) en nachts, voor dat we inslapen met slaap middelen, gaan we terug naar die vreselijke tijden, en meesten van ons, slapen slecht.

Maar ik begrijp niet voor wie wij al deze poespas maken, de doden kunnen wij niet meer opwekken, iemand die het persoonlijk niet beleefd heeft, kan ons niet begrijpen, medelijden hebben we niet nodig, het spreken, de officiële herdenkingen en die vreselijke documentaires zijn een straf, en dit om de doden te eren, waar om eren ze ons niet, de overlevenden, die het liefst hun laatste jaren op dit mensen vriendelijk aardbolletje, in geluk en vrede willen leven.

En wat helpt het met delegaties van Joodse Middelbare scholen die de concentratie kampen gaan bezoeken, wat leren ze daar van, dat mensen beesten zijn, dat wisten ze al. Waarvoor moeten ze over de Shoah vertellen in de lagere klassen van de school. Waarom moet men deze prille hersens vullen met ellende en haat, wie heeft daar baat bij, en wat zal het hun helpen in het beeld vormen van mensen van andere volken en rassen?

Ik weet het, er zijn weinig mensen die met mij eens zijn, de organisators van deze herdenkingen geloven dat ze iets goed doen, dat het de doden eert, maar vrienden, geloof me, dood is dood, het helpt je geen bal als je gelijk krijgt of geëerd wordt na je dood. Kijk maar naar mijn vader, (een ingenieur en architect) die in het verzet is gefusilleerd, (oktober 1944) niet omdat hij Jood was, maar omdat hij betrapt werd met constructie tekeningen van de Ijssel linie in Zwartsluis in opdracht van Londen. Mijn moeder kreeg pas een weduwe pensioen 7 jaar later, en moest zich behelpen met 4 kindertjes op arme uitkering, (we kregen van Drees, heten dat).

Ik heb meer medelijden met mijn broers en zuster (en mezelf) dan met mijn gestorven ouders. Wij krijgen nu alle medische en geestelijke klappen, die we, toen we nog een actief leven leden, geen tijd voor hadden, en nu, om ons te pesten ons vertellen, je hebt het overleefd, maar je bent niet vrij, we gaan door met het zuur maken van je rampzalige leven.

Dit schrijf ik niet om medelijden te veroorzaken, dat hebben we niet nodig, wat we wel nodig hebben is een greintje begrip voor onze reacties. Ik ben niet bitter, ik ben een optimist en idealist, ik geniet van mijn leven (behalve begin mei, met deze herdenkingen). IK KAN NIET VERGETEN OF VERGEVEN.