Het gewone Israelische leven

Het gewone Israelische leven

Toen ik tijdens mijn studie in het Land van Heusden en Altena praktijd werk deed, vroeg een plaatselijke arbeider, of wij in Israel nog rondlopen in lange jurken door de woestijn met ezels en kamelen, en geloofde hij niet, dat Israel een hyper modern land is, met gewone mensen, die allemaal trachten om het beste te maken van het leven.
Niet dat er geen bedoeïenen zijn die in lange jurken in de woestijn rond huppelen, met kameel en ezel, maar dat is een heel klein groepje van mensen, die langzamerhand ook uit eindelijk het nomaden leven opgeven en zich in dorpen en steden vestigen.
Ik vroeg die arbeider als tegen vraag, of in Nederland iedereen in klederdracht rondhuppelt op klompen, en in een windmolen woont, hij begreep deze vergelijking niet, maar dat kwam voornamelijk door zijn bijbel kennis, en iedere dag in de bijbel lezen over de avonturen van Mozes en kornuiten.

Ik vertel over dit gesprek om duidelijk te maken dat jullie in Nederland weinig horen over het gewone leven in Israel, en ook het tegen gestelde, wij, de Israëli’s weten heel weinig over het gewone leven in Nederland.

Mijn vriend Timmer Ark op een afstand van 3500 Km wil graag een duoblog beginnen waar wij over het gewone leven schrijven in beide landen. Geen oorlog, geen demonstraties, geen politiek, maar gewoon, huisje, tuintje verhaaltjes, om te laten zien dat de obsessie van racisme in beide landen, gelukkig alleen de politieke verslagen van de krant halen, maar het dagelijkse leven gaat gewoon door.

Nu begrijp ik, dat als ik over een nieuwe Bijbelse archeologische plaats schrijft, dan zijn er dwazen mensen die dan over de ruines van de Arabische dorpen wil reageren, maar daar doen we niet aan mee, mijn partner in dit project zal die blogger dan blokkeren, het zelfde gaat om vergelijkingen van pietje die het buurmeisje, jullie begrijpen wat ik bedoel. In deze serie gaat dat niet gebeuren, en pogingen om off-topic te reageren moeten jullie maar doen op jullie eigen blog.

Ik zou bijvoorbeeld willen vertellen dat een stel honingzuigers (van de collibri familie) elk jaar een nest maken in de boom (een spar geloof ik) op mijn balkonnetje, heel erg leuk, maar zijn we bang om op het balkon te zitten, want we willen hun niet storen in hun harde werk om de kleintjes te voeren. Ik woon in een klein forense stadje, Kfar Saba (grootvaders dorp) dat 15 Km in het noorden van Tel-Aviv bevind, de hoofdstad van het district Sharon, met ongeveer 90.000 inwoners, met in het Noorden van Kfar Saba, de beroemde Arabische driehoek, een cluster van Arabische stadjes en dorpen, die werken, kopen en uitgaan in Kfar Saba en buursteden Raanana, Herzlia en Hod haSharon.

In onze winkels is het personeel en de cliënten van alle kleuren en volken, met hoofddoekje, blond, zwart, geel en bruin, en discriminatie (als zo iets bestaat, kan je alleen maar vinden in de roddel artikelen van de krant.
Er zijn in Israel gemengde steden en dorpen, waar Arabieren en Joden gemengd leven, steden zoals Haifa, Lod, Ramla, Beer Sheba, Tel Aviv-Jaffa en natuurlijk Jeruzalem, maar in de Sharon leven de twee bevolkingsgroepen vrijwillig meestal apart, en begin nu niet met de kreet, Apartheid, juist het tegen gestelde, de Arabische (oudere traditionele) bevolking wil dat hun kinderen opgevoed worden volgens de tradities, en niet volgens de moderne Joden.

Laats in de wachtkamer, in de kliniek zat een Arabische familie, waar de kinderen onderling in Hebreeuws spraken, en als ze met hun ouders spraken, in Arabisch overgingen. Ik was nieuwsgierig en vroeg hun, waarom spreken jullie onderling in Hebreeuws en niet Arabisch, het antwoord was tamelijk vaag, maar logisch als je er even over nadenkt. Het geschreven Arabisch is erg verschillend dan het gesproken Arabisch, dat veel rijker is in woorden, en vooral in Israel veel Israëlische woorden heeft geadopteerd, maar daar het niet geschreven wordt, moeten ze naar woorden zoeken. En waar spreken deze jongeren over, voetbal, de laatste shows op de Israëlische TV, zoals “de grote broeder”, enz. Ik vroeg waarom kijken ze niet op de Arabische zenders, maar volgens hun, waren daar geen interessante programma’s, alleen maar oorlog en politiek.

Nu spring ik van de hak op de tak. Ik heb een auto (er is een prima publiek vervoer stelsel in Israel, trein en bus, maar heelaas die werken niet in de Joodse sector op Sabbat en feestdagen (door een moeilijke Status Quo overeenkomst met de vrome partijen), dus zit men praktisch gevangen op de weekends.
Autorijden is erg duur hier, ten eerste kost een auto twee keer de koop prijs door de belasting, de wegen belasting is erg hoog, maar we hebben klein kinderen die vervoer nodig hebben, wij willen ook wel eens uitgaan, in kort, het is moeilijk leven zonde auto. Ik heb een Kia Sephia, 15 jaar oud, veel in de garage, maar heeft me vele jaren trouw gediend. De spiegels vallen af, er zitten deuken in van alle kanten, maar beter een oud wrak, dan opgesloten te blijven.

Onze benzine kost ongeveer zo als bij jullie met de nieuwe verhoging, maar het rotte is, dat onze koopkracht en salarissen ongeveer 25% is dan die bij jullie. Ik woon in een huurflatje en betaal maandelijks 900 Euro wat ongeveer de helft is van al mijn pensioenen samen. Verhuizen, vergeet daar maar over, erg duur en waarschijnlijk kan je weinig flats vinden die minder kosten.

Timmer Ark vroeg hoeveel een kopje koffie kost op een gezellig terrasje, het antwoord, tussen 2 tor 5 Euro, hangt er van aan, waar? En ja, wij doen dat vaak, of gaan wij ontbijten in een leuk restaurantje, zoals bij een vijver in Raanana, of de Marina in Herzlia.

Ik denk dat dit genoeg is voor de kennis maken, als er vragen zijn, a.u.b. niet over politiek, niet over het geschil, niet over, hoe gemeen het is dat ik durf te genieten van het leven, terwijl …….
David Verveer, Kfar Saba, Israel.