Toen onze mop een mopje was.

Ik kom oorspronkelijk uit Den Haag, de Bomen en Bloemenbuurt, je weet wel, vlak bij de tram remise op de laan van Meerdervoort. Het was niet een erg sjieke buurt, maar ook niet een van de problemen wijken, zoals het schilders kwartier. Het was een wijk (en waarschijnlijk nog steeds) van de armere middelklas. De huizen hadden geen badkamers, en als je jezelf wou wassen, deed je dat, tegen kleine betaling, in het openbare badhuis.

Dagelijks wasten wij ons zelf in de keuken wasbak, tot uiteindelijk mijn broer een opklapbare douch bouwde in de keuken, met een grote teil om het water optevangen en met plastieke gordeinen. Het was een ongekende luxe, al hoewel, ik wel hield van de wekelijkse visite naar het badhuis, met zijn speciale geurtjes zoals groene zeep.

Ik weet niet of er vlak na de oorlog eigenlijk huizen waren met badkamers, net zo min als een telefoon in huis, een ijskast, de televisie begon net, ik denk zelfs dat meeste mensen maar een radio hadden, een groot houtenapparaat, met een plaatje er op geschroeft, waar op de radiostationen stonden aangegeven. Onze vloeren waren bedekt met zeil (op de gang, in de keuken, en in de slaap en zit kamer hadden we (als ik me niet vergis) een soort vezel mat vloerbedekking, die we met de stofzuiger schoon maakten. De zeil (of is het zijl)vloeren werden schoon gemaakt met een bezem en daarna een dweil.

Toen ik in 1955 naar Engeland ging om te studeren, zag ik voor het eerst een mop (een touwtjes bezen), die werd gebruikt om de tegel vloer, maar ook zeil vloeren schoon te maken, een sisteem dat vlugger en makkelijker was dan dweilen, ook voor de knieen en de rug.

De school was een groot herenhuis dat aangepast was voor een internaat te behuizen, met de luxe van twee grote badkamers met heet water en douches. Niet dat alle inwoners daar veel gebruik van maakten, want wassen was nog niet erg in. Nu dat ik daaraan terugdenkt, moet ik concluderen dat we wel een groepje van viezerikken waren.  Maar als je zelf stinkt, kan je je buurman niet meer ruiken.

Toen ik in 1958 naar Israel en de kibbutz immigreerde, met hoge subtropische temperaturen, werd het douchen na werk een noodzaak, en opfrissend na de stoffige met zand beladen wind.

De vloer was overal (vooral in de woestijn) tegels of beton, zonder vloer bedekking (vanwege het gevaar van ongedierte (slangen, schorpioenen, hagedissen en ontelbaren insecten van alle soorten). Toen der tijd werden deze vloeren gedweild met een gewone ouderwetse dweil (moppen waren er nog niet).

Ik denk dat de mop zijn intrede heeft gemaakt rond het jaar 2000, waarschijnlijk door westerse immigranten die de mop gewoon waren.Meeste Israelis beschouwen de mop al minderwaardig in vergelijking met de dweil. Wij niet, wij hebben al een mop voor de laatste 20 jaren.

Mijn schoonzus had mophoofden gekocht, maar kon geen mop wring emmer vinden, en besloot door te gaan met dweilen, en natuurlijk, ieder zijn meug.

Gisteren kreeg ik een mededeling dat ik naar het postkantoor moest komen, want ik had een pakje. Ik dacht, misschien is het de grote erfenis van die wijle oom die ik nooit gekend heb, in Amerika, die mij had verkozen om al zijn geld aan mij over te maken, en dit de efenis papieren waren om te tekenen. Maar die rot vent, dee net of ik niet bestaat, en heeft me geen cent achter gelaten. Voor mij kan die de pot op, dood of niet.

Vannacht kon ik niet slapen, wat zou ik kopen, een niewe auto, een wereldreis, hoe kan ik mijn rijkdom spenderen, bijvoorbeeld bij een verjaardag tevieren (ik heb nog tijd) zoals Naomi Cambel, die maar 10 mensen had uit genodigd, maar mij niet, dat rot wijf.

Met moeite dronk ik mijn ochend koffie, was de eerste op het postkantoor, met trillende handen, gaf ik de post beambte het bewijsje, en kreeg ik een pakje in mijn hand.

Ik met het pakje naar huis, rende naar boven, nam een mes en verwijderde de verpakking, en inderdaad, de twee mop hoofden van mijn schoonzus, hadden hun uiteindelijke adres gevonden.

Het moraal van mijn verhaal is, dat een mophoofd is voor mijn broer en schoonzus een onding er voor mij, een van de mooiste cadeaus (cados) van vandaag.