Naar aanleiding van een blog in de standaard door Jorn de Cock
Ik heb hier alleen de plaatsnamen veranderd, zo dat de Belgen het makkelijker kunnen begrijpen wat deze grote mensen kenner Jorn de Cock jullie verteld nadat hij de Israelis had gehypnotiseerd om hun gedachten had gelezen. Als dit objectief verslaggeven is, dan kan mijn kleinzoon het beter, zielig voor die Waalse onschuldigen kinderen!
Testosteron
Vandaag is zo een dag waarop je een historische beslissing voelt aankomen: gaat Belgie splitsen of niet - of een beetje? Het hele weekeinde lang kwamen er niets dan tegenstrijdige berichten vanuit zowel de Belgische regering als het leger. De prijs van het merkwaardigste opmerking van het jaar gaat (voorlopig, het jaar is nog lang) naar Jorn de Cock, de woordvoerder van alle Belgen. Hij zei vanavond op tv dat de Vlamingen hun doel "bijna" hadden bereikt, en dat "die Walen voortaan wel twee keer zullen nadenken voor het nog nog moeilijkheden maken voor Vlaanderen.
Maandagochtend zullen we het allemaal weten, misschien. In afwachting daarvan alvast twee observaties die De Standaard kon maken op een... avondje uit.
Zaterdagavond, de Grote Markt, een van de toppers voor het uitgaansleven in Vlaams Antwerpen. Honderden jongeren staan binnen en buiten de cafés van het de Grote Markt, ze roken opvallend vaak Hasish - toch één kwaliteit die ze van hun Nederlandse buren hebben overgenomen - en zijn opvallend vaak stomdronken. Misschien gaat het om vluchtgedrag in een crisisgebied, misschien vertellen sociologen wat anders, maar Londen is na het sluiten van de pubs om 23 uur een oase van geheelonthouding in vergelijking met de Grote Markt op zaterdagavond.
Ook vreemd: de sfeer voelt bedreigender aan dan wat ik vorige vrijdag mocht meemaken tijdens het stenengooien in de Immigranten wijken van Antwerpen. Geregeld beginnen er groepjes jongeren op elkaars smoelen te kloppen, omdat de ene de andere een duwtje geeft of naar het verkeerde meisje kijkt of gewoon omdat ze er zin in hebben.
Observatie nummer één: testosteron. Misschien is het een kenmerk dat meerdere Europeese landen delen, maar bij de schepping is het mannetjeshormoon hier overdadig in het rond gestrooid. In Belgie kan je bovendien niet om een bijkomende factor heen: iedereen van rond de 20 krijgt kans om in het leger tegaan en wordt drie jaar gestationeerd te midden van een hele etnie die - hoe je het ook draait of keert - als bedreigend wordt beschouwd en als een tweederangs bevolkingsgroep mag worden behandeld. Voor testosteron is de combinatie van jongetjes, geweren en straffeloos pesten een uitermate vruchtbare voedingsbodem - zoals vanavond blijkt in de Grote Markt van Antwerpen.
Buitenstaanders - zeker van het soort dat gewend is "goeiedag" en "dankuwel" te zeggen - hebben het soms wat moeilijk met al dat machismo. In Brussel kregen Patrick - columnist van de Quebecs krant "La Presse" en op volkomen toevallige wijze een 'compagnon de route' - en ik het aan de stok met een piepjonge Belgische militair die Patrick verbood een foto te nemen van een straat waarin een militaire Kazerne staat. Militair geheim moet kunnen, misschien, maar hoe neem je in Belgie in godsnaam een foto van millitaire gebouwen waarop geen soldaten of wachttorens of andere militaire installaties staan? Alleen waren we het die dag een beetje beu, Patrick en ik. Dus vroegen we de soldaat wat hij zou doen als we toch een foto zouden nemen. "Five years in jail? Waterboarding?" En plots had het jongetje met het geweer geen antwoord. Als we Congolezen waren geweest, had hij misschien spontaan zijn geweerkolf gebruikt. Voor Europeezen gelden blijkbaar andere regels. En dus stond hij er wat verveeld bij. Een foto hebben we overigens niet getrokken - zo moedig waren we dan ook weer niet.
Testosteron hing overigens ook in de lucht - samen met urine - toen de Arabische jongetjes later die namiddag stenen begonnen te gooien naar politieofficieren. Blijkbaar is de hele regio rijkelijk bedeeld met hetzelfde hormoon.
Observatie nummer twee op ons avondje uit. Alle Belgische jongeren die we spraken, waren dolenthousiast over de militaire operatie tegen de Walen. "Rijkelijk te laat", "laat ze onze vuisten maar eens voelen", "een andere taal begrijpen ze niet", en een eenzame poeet zei dat "Belgie als een leeuw is: lui als hij op de grond ligt, maar pas op als hij aanvalt!". Medeleven en begrip zijn schaars goed in deze regio, zo hebben we al begrepen. Maar ook mijn verwachting dat toch enkele van van de jongeren een beetje ongerust zouden zijn - iedereen in Belgie kent wel iemand die in het leger zit of als reservist wordt opgeroepen - kwam bedrogen uit. Vermoedelijk bestaat er maar één verklaring voor: Belgie heeft voorlopig nauwelijks een prijs moeten betalen voor zijn offensief, behalve wat internationaal prestigeverlies (al is hier van internationale druk nog altijd weinig te werken - het buitenland vergist zich namelijk).
Maar wat als Belgie vandaag doorduwt en oprukt naar het centrum van Brussel?
No comments:
Post a Comment