4 Mei, herdenking van Nazi slachtoffers, waarom en voor wie?

4 Mei, herdenking van Nazi slachtoffers, waarom en voor wie?

Volgens mij, heb ik het volste recht om mijn opinie teuiten over het argument van die 15 jarige jongen, die een gedicht schreef met een zin over zijn oudooms foute keus, toen hij vrijwilliger werd voor de Waffen SS en striuerf aan het Oostfront. De reden dat ik mijn opinie schrijft is, 1 – omdat ik een zoon van een gefussileerde Joodse verzetsstrijder ben, en 2 – dat ik vogelvrij was verklaard op 3 jarige leeftijd en meer dan 4 jaar op de vlucht was voor Nazies, NSBeers en buren die een foute keus hadden gemaakt.

Nee, ik ben geen voorstander van de herdenkingen, ik heb nooit begrepen wat de bedoeling daar van is, de weinige concentratie kamp overlevenden, ondergedoken mensen die het ondanks alles, meer of minder levend, de bevrijding hebben mee gevierd, deze mensen hebben geen herdenking nodig, deze mensen leven in de trauma van de oorlog, en alles en iedereen helpt hun herrinneren aan die foute keus van deze onnozele 15 jarige jongetje.

Maar dan komen ze met het argument van, herrineren is voorkomen, wij moeten onze jeugd voorlichten over de mogelijke foute keuzen die iedereen kan maken in zijn leven, alhoewel je eigen land en volk te verraden, is in mijn opinie wel een heel foute keuze. Maar zo als ik eerder heb geschreven, tijdens de 4 Mei, Nazi slachtoffers herdenkingen, denk ik dat een discussie over die ene foute oudoom, inplaats van het herdenking van de goede verzetsstrijders omen, die hun leven voor hun vaderland op spel zetten, meer of minder de bedoeling van de herdenking eergeeft.

Maar nu komt het gekste, de grote discussie in de Nederlandse pers gaat geheel niet meer over dat rampzalige gedicht dat niet rijmt maar over het lot van de Palestijnen. Als je de argumenten, talk backs en commentaar in de Volkskrant, Trouw en Elzevier leest, zijn de Israelische misdaden tegen de arme Palestijnen, het juiste onderwerp om 4 Mei teherdenken, waarom, begrijp ik niet, maar dat zal wel aan mij liggen.

Nu kon ik nou overgaan naar het verdedigen van Israel, ten opzichte van de Palestijnen, maar wat heeft dat nu voor nut, als de in mijn opinie, onnodige 4 de Mei herdenking wordt bedoezeld met het mogelijke herdenken van verraders, die de keuze van goed en slecht niet konden maken, vochten en verraden hun eigen volk en volgens het rijmloze gedicht, ook tegen hun eigen broers en ouders, dan vraag ik me af, wat hebben JULLIE geleerd van de Holocaust?

4 Mei, herdenking van Nazi slachtoffers, waarom en voor wie?

Volgens mij, heb ik het volste recht om mijn opinie teuiten over het argument van die 15 jarige jongen, die een gedicht schreef met een zin over zijn oudooms foute keus, toen hij vrijwilliger werd voor de Waffen SS en striuerf aan het Oostfront. De reden dat ik mijn opinie schrijft is, 1 – omdat ik een zoon van een gefussileerde Joodse verzetsstrijder ben, en 2 – dat ik vogelvrij was verklaard op 3 jarige leeftijd en meer dan 4 jaar op de vlucht was voor Nazies, NSBeers en buren die een foute keus hadden gemaakt.

Nee, ik ben geen voorstander van de herdenkingen, ik heb nooit begrepen wat de bedoeling daar van is, de weinige concentratie kamp overlevenden, ondergedoken mensen die het ondanks alles, meer of minder levend, de bevrijding hebben mee gevierd, deze mensen hebben geen herdenking nodig, deze mensen leven in de trauma van de oorlog, en alles en iedereen helpt hun herrinneren aan die foute keus van deze onnozele 15 jarige jongetje.

Maar dan komen ze met het argument van, herrineren is voorkomen, wij moeten onze jeugd voorlichten over de mogelijke foute keuzen die iedereen kan maken in zijn leven, alhoewel je eigen land en volk te verraden, is in mijn opinie wel een heel foute keuze. Maar zo als ik eerder heb geschreven, tijdens de 4 Mei, Nazi slachtoffers herdenkingen, denk ik dat een discussie over die ene foute oudoom, inplaats van het herdenking van de goede verzetsstrijders omen, die hun leven voor hun vaderland op spel zetten, meer of minder de bedoeling van de herdenking eergeeft.

Maar nu komt het gekste, de grote discussie in de Nederlandse pers gaat geheel niet meer over dat rampzalige gedicht dat niet rijmt maar over het lot van de Palestijnen. Als je de argumenten, talk backs en commentaar in de Volkskrant, Trouw en Elzevier leest, zijn de Israelische misdaden tegen de arme Palestijnen, het juiste onderwerp om 4 Mei teherdenken, waarom, begrijp ik niet, maar dat zal wel aan mij liggen.

Nu kon ik nou overgaan naar het verdedigen van Israel, ten opzichte van de Palestijnen, maar wat heeft dat nu voor nut, als de in mijn opinie, onnodige 4 de Mei herdenking wordt bedoezeld met het mogelijke herdenken van verraders, die de keuze van goed en slecht niet konden maken, vochten en verraden hun eigen volk en volgens het rijmloze gedicht, ook tegen hun eigen broers en ouders, dan vraag ik me af, wat hebben JULLIE geleerd van de Holocaust?

Gunther Grass is niet de eerste en waarschijnlijk niet de laatste

Gűnther Grass is niet de eerste en waarschijnlijk niet de laatste

Nee, als we de Westerse literatuur lezen en een beetje proberen te analyseren wat de samensteller van dit gedicht of proza proberen te vertellen, zien we dat onschuldige leuke en vrolijke teksten, een begraven dubble betekenis hebben, die wij niet hebben gezien, toen wij deze liedjes zongen op de lagere school. Hoe konden wij weten dat men proza moet ontleden, moet kunnen vertalen in de werkelijke taal van de Herr Grass. Nee ik neem Herr Grass niet kwalijk dat hij vrijwillig ging dienen in de Waffen SS, hij was jong en niemand had hem verteld dat de Waffen SS geen filantropische vereniging was. Maar nu meer dan zeventig jaren later, na dat Grass de Nobel voor literatuur heeft ontvangen, moeten we niet gaan zeuren dat zijn antisemitistiche idialen soms ovekoken in zijn letterlijke kunstwerken..

Na dat ik de recensies heb gelezen over zijn laatste masterpiece, realiseer ik dat ik als leek en ongeletterde hufter, niet mee kan doen in de discussie over wat Grass wwerkelijk bedoelde in dit gedicht (ben niet zeker of het een gedicht is?), en begrijp ik dat men de schrijver pas kan vragen, wat hij bedoelde, na dat hij is gaan hemelen. Maar om ook intellegent te doen, heb ik als voorbeeld een schijnbaar onschuldig kinderliedje gekozen en vertaald in hederdaagse taal.

bron: Het oude Nederlandsche lied - Florimond van Duyse - 1903

Klein klein kleutertje
Wat doe je in mijn hof
Je plukt er alle bloempjes af
Je maakt het veel te grof
O mijn lieve mamaatje
Zeg het niet tegen papaatje
Ik zal zoet naar school toe gaan
En de bloemetjes laten staan
Onschuldig kinderliedje, weten jullie dat wel zeker? Wat weten jullen over Florimond van Duyse?
Even kijken in de Wikipedia, wat blijkt, een Vlaamse Krijgsauditeur, nu heb ik geen idee wat dat betekend, maar het klinkt erg bloeddorstig, en hij schreef het lieve liedje over het klein klein kleutertje, een krijgsauditeur, ik vindt het op zijn minst uiters verdacht.
Florimond Van Duyse (Gent, 4 augustus 1843 - Gent, 18 mei 1910) was een Vlaams componist, dichter en etnomusicoloog.
Florimond Van Duyse was de oudste in het gezin van Prudens Van Duyse en Sophie Wouters, dat vijf kinderen telde. Hij zette de poëtische missie van zijn vader voort en combineerde de passie van de musicologie en het toondichten met het beroep van krijgsauditeur.
Gedurende zijn hele leven bestudeerde hij het Nederlandse lied in al zijn vormen: de Souterliedekens, het Antwerps liedboek, de Geuzenliederen, het Gruuthuse-handschrift en de eigentijdse compilaties van onder meer Edmond de Coussemaker, Jan Bols en Jan Frans Willems. Die laatste kreeg het hard te verduren in het voorwoord en de besprekingen van Van Duyse.
"Toen ik het plan opvatte om een onderzoek in te stellen naar de oorspronkelijke teksten en melodieën onzer oude liederen, nam ik natuurlijk ter hand de verzameling door Willems uitgegeven, onder den titel Oude Vlaemsche liederen. Doch eene vergelijking met enkele door Willems aangeduide bronnen, liet mij al dadelijk toe te zien, hoe aan menigen oude tekst en aan menige oude melodie, willekeurige veranderingen waren toegebracht." (uit: voorwoord Het oude Nederlandse lied)
Meer lof had hij over voor de grondlegger van de Nederlandse etnomusicologie, Hoffmann von Fallersleben, omdat die zich wel beperkte tot het opnemen van de liederen zoals zij gezongen werden. Willems krijgt weliswaar enig respijt, omdat hij geen geschoold musicus was en toch pogingen ondernam om logische muziekvormen te voorzien bij de geleverde teksten. De voornaamste kritiek van Van Duyse was dat de correcties en wijzigingen niet als dusdanig waren gedocumenteerd. Het opnemen van verschillende versies met bronverwijzing, zou dan ook de maatstaf worden voor zijn magnum opus.
Nu dat we weten dat het bovenstaande kinderliedje een oorlogs gedicht is, met strijdbare bij bedoelingen, zal ik nu gaan bewijzen, waarom dit een zuiver antisemitische propaganda lied is.De eerste zin van het lied, “klein klein kleutertje” 4 verkleinigs woorden, in een zin, wie bedoeld hij? Hij bedoeld duidelijk en natuurlijk “de Joden”, klein volkje, in de kleuterstaat van ontwikkeling.
Dan gaat van Duyse naar zijn tweede zin: “Wat doe je in mijn hof?” Het is duidelijk dat met “mijn hof” bedoeld de dichter, de bestaande wereld economie, het vertrouwde uitbuiting van de lagere midde klassen, waarom willen doe Joden dat nu veranderen met humanistische mensen rechten? Let wel op Van Duyse plaatst zich zelf in verdediging van de bestaande wereld orde.
“Je plukt er alle bloempjes af”, gat hij verder, als het lied vandaag geschreven zou zijn, dan bedoelde hij zeker die rot streekjes van de Joden om de gehele tijd de Nobel prijzen intepikken.
Met de zin “Je maakt het veel te grof”, bezegeld hij zijn “ik beschuldig”. Met de “Novo Rich” van de Joden, in de Westerse wereld, een goede adelijke titel, of “de vriend van”, was geen economische verzekering meer, en bij grof bedoelde hij de Socialistische revolutie.
Het tweede deel van het lied is het antwoord van die gladde jood, (de zo genaamde klein kklein kleutertje). Hij zegt tegen van Duyse, “Oh mijn lieve mamaatje, zeg het niet tegen papaatje” (in andere woorden, ik ben schuldig maar vertel het aan niemand).
“Ik zal zoet naar school toe gaan (ik speel noch even mee in jullie spel, maar niet voor lang, “ik zal de bloemen laten staan, duidelijk een dreigement t.o.v. De nieuwe wereld orde.
Ik hoop dat de nabestaanden van van Duyse, niet naar Israel willen op vacantie, want met zulke voorvaderen, zijn ze persono non grata (mens zonger ruggengraat).
Oh waar zijn de dagen, toen “Ik ga naar de bollen” betekende dat ik naar de bollen ging.

Het nieuwste blog van Abshin Ellian in de Elsevier vandaag.

De heer Abshin Ellian heeft de laatste weken een stel van prachtige en angst aanwekkende blogs gescheven over de houding en de redenen van de Islam haat ten opzichte van de Joden. Hij geeft informatie over begrip van de Islam dat alleen iemand die in zijn jeugd dagelijks de Koran studie moest volgen (in Iran) begrijpt. Zijn conclusies zijn fatalistisch, maar dat is discuteerbaar.

Nu schreef hij een filosofisch blogje over het Christendom en redenen. Ik weet niet of hij gelijk heeft, of het Christendom nu een Griekse tragedie of een Oddyseus is(of beide samen) niet omdat zijn argumenten niet zorgvuldig gebaseerd zijn op kennis en populaire wetenschap, maar omdat ik als leek, onvoldoende wetenschap heb om zijn argumenten te begrijpen.

Maar de reden dat ik dit kommentaar schrijf is het feit dat na de reacties te hebben gelezen, niemand van de reageerders, de bedoeling heeft begrepen, en probeerden mee te doen door hun visie op het christendom tegeven, wat natuurlijk niets te maken heeft met het thema van het blog. Belachelijk vondt ik dat men begon te argumenteren over het bestaan van Nazareth in die dagen, wat niet relevant is, en in Israel, waar elke steen die wordt opgegraven, geclassificeerd kan worden met een datum, het zoeken naar originele stenen van 2000 jaar oud, is een beetje ver gezocht, daar men gedurende deze 20 eeuw, de stenen over en over hebben gebruikt.

Ook het argument dat Yehoshua (Jesus) geen Rabbi was, zoals een van de reacteurs schreef, laat zien dat de titel van Rabbi dus niet begrepen is. Een Rabbi is een eretitel die men geeft aan mensen die veel kennis hebben (komt van het woord Rav (is veel). In die dagen was er nog geen theologische scholing.

Ik hoop dat Meneer Ellian niet de hoop opgeeft na de reacties te hebben gelezen, in mijn opinie is hij een van de enige Nederlanders die de moeite waard is om te lezen (of ik ermee eens ben of niet doet er niet toe).

Mijn speller doet het niet.