Je kunt die advocaten nooit vertrouwen

Je kunt die advocaten nooit vertrouwen.
Een rabbinale rechtbank in een ultraorthodoxe wijk van Jeruzalem heeft een hond ter dood veroordeeld. De rabbijnen verdenken het dier ervan de reïncarnatie te zijn van een seculiere advocaat die de rabbinale rechtbank twintig jaar geleden heeft beledigd.
De hond was de rabbinale rechtbank binnengedrongen, bedreigde rechters en procespartijen en weigerde te vertrekken. Een van de rabbinale rechters concludeerde daarop dat de hond de reïncarnatie moest zijn van de advocaat die twintig jaar geleden door dezelfde rechtbank was vervloekt. Wedergeboorte als een hond is een zware straf in het traditionele judaïsme omdat de diersoort als onrein wordt beschouwd.

Kinderen hadden de doodstraf moeten uitvoeren door de hond te stenigen. Het dier wist echter voor de executie te ontsnappen, aldus de Israëlische nieuwssite Ynet. (ANP/Redactie)

Zielig voor de hond, maar het laat soms zien hoe ons rechtstelsel opereert. Wij hebben namelijk een rabbinale rechtbank, dat beslist over religieuze vraagstukken, over trouwen, scheiden, dood gaan (of niet natuurlijk).

Een niet Jood (Goy) kan niet trouwen met een Christen, Mohammedaan of Atheïst, en als het stel toch willen trouwen, moeten ze dat maar in het buitenland doen. De kinderen zijn Joods als de moeder Joods is, anders, geen kans.
Primitief zullen jullie zeggen, dat is een land dat zich zelf democratisch noemt. En daar in moet ik jullie gelijk geven, al hoewel iemand die burger is heeft de volste rechten, onbelangrijk wat zijn geloof is.

Hoeveel macht hebben deze rechtsbanken, heel weinig, en enorm veel, want ze kunnen het leven zuur maken voor mens en schijnbaar ook hond.
Reïncarnatie is nu niet een geaccepteerde theorie in het Jodendom, maar deel van bijvoorbeeld het geloof van de Droezen. Ik ben werkelijk geen expert in geloof, maar vermoed ik dat de Chasidi stromingen neigingen hebben om reïncarnatie als mogelijkheid accepteren. Reïncarnatie van advocaat naar hond is in mijn opinie een veel te grote stap, ik hou van honden

Ik heb ze nooit ontmoet

Gisteren kreeg ik van mijn achterneef (of eigenlijk van de kleinzoon van mijn vaders neef) een brief doorgestuurd met foto’s van twee meisjes, die beide tot de Joodse Verveer familie hebben behoord, maar in de Holocaust zijn afgevoerd naar de kampen, en daar vermoord in de gas kamers. De brief was van een juffrouw die over de Joodse kinderen wou schrijven die de kampen niet hebben overleeft, en vroeg aan de restanten van de familie Verveer die wel zo gelukkig waren om levend de oorlog door te komen, of wij bezwaar hadden dat deze foto’s gepubliceerd worden in haar boek.

Twee gedachten over deze brief, ten eerste, waar voor niet, als het niet helpt het doet ook geen schade, en dit is een mooie manier om de slachtoffers te herdenken, maar mijn tweede gedachte was meer op mijn zelf gericht, kijk twee jonge meisjes, achter nichten van mij, zijn vermoord door de moffen als straf voor wat? Wat hebben ze in hemelsnaam fout gedaan, dat ze vergast werden, in deze moderne wereld.

Waar waren jullie Hollanders, die mee gewerkt hebben zodat de SS en de NSB deze kinderen kon oppakken, afvoeren en vermoorden? Hoe kunnen we zo een misdaad stilletjes aanvaarden, het excuus, ik was er nog niet, nog niet geboren, of mijn oom had Joden onderduikers in huis, zijn eigenlijk geen geldige humane excuses, jullie “Nederland” hadden de welvaart van hun burgers moeten garanderen, daarvoor waren wij burgers in het koninkrijk.

En nu, bijna 70 jaar later, de restanten van onze familie, die over het merendeel gevlucht zijn uit Holland, niet uit angst voor de moffen, maar uit angst voor hun medeburgers de Nederlander, die zijn Joodse buur heeft verraden.

Een groot deel van deze stille Joodse vluchtelingen zijn uitgeweken naar Israel, en daar voor de vrijheid van hun volk en land gevochten. Maar het geheugen van de Nederlander is kort, enorm kort, de synagoge in den Haag wordt aan de Islamieten gegeven, en staan daar nu twee minaretten op, met het excuus, er zijn geen Joden meer in den Haag. Maar dat is misschien te emotioneel van mij, alhoewel als ik het vergelijk met de geste van het publiceren van die twee Jodinnetjes, ik het gevoel heb dat jullie geen greintje van eerbied hebben voor de slachtoffers van de Holocaust.

Ben ik te gevoelig, overdrijf ik? Ik denk het niet.

ik geloof niet aan bijgeloof

Ik geloof niet aan bijgeloof.



Toen ik Reggie in mijn vorige blog beschuldigde van een boos oog, die mijn PC kapot heeft gemaakt, was het natuurlijk een valse beschuldiging, want Boze ogen kunnen zich niet voortzetten op de Internet. Deze bevestiging kreeg ik vandaag, toen wij (de oudere generatie van ons stadje) zaten te vergaderen op de bank die staat in Sderot Rothschild. Het nummer van deelnemers is meestal beperkt tot 4, want er is geen plaats op de bank in de schaduw van die oude prachtige eucalyptus bomen.



Vandaag waren er 3 vrienden, Schele Moos, Jechezkiel, die vette Mia en jullie correspondent. Natuurlijk bracht ik het onderwerp van het Boze oog op, maar Reggie Roning, je hoeft je geen zorgen te maken, ik heb jouw naam niet genoemd. Het bleek dat Schele Moos zijn schoonzus erg actief is in het bestrijden van Boze ogen, een occupatie die ze bijna op natuurlijke wijze heeft verkregen, namelijk de schoonzus van Schele Moos (Fortuna) ziet er als een echte heks uit, en haar stem is luid en hoog, en kinderen zijn bang voor haar. Ze heeft heel lang haar, die ze vlecht en om haar hoofd bind. Ze woont niet ver van onze vergader bank, en toen ik het probleem uitgebreid had uitgelegd, zei de Schele, dat is werk voor onze Fortuna, en mijn protest, dat ik niet veel geld had om daar in investeren had geen baat, hij hobbelde weg, om Fortuna te halen (de Schele heeft een stijve poot, door een schop van een koe, die hem een trap gaf, toen de Schele zalf wou smeren op een infectie van de uier.



Na ongeveer drie kwartier kwam hij terug met Fortuna die haastig was mee gekomen, na een oude grijs rode jurk aan gedaan te hebben, ten ere voor deze ontmoeting. Ik had nog nooit met haar gesproken, maar wel veel over gehoord, daar haar man, Gielik de groenteboer, die een bloeiende groentezaak heeft op de Weizmann straat, zijn vrouw gebruikt om de controleurs van de gemeente weg te houden, die hem willen bekeuren omdat hij zijn groenten uitstelt op het publieke trottoir, elke keer als hij hun ziet met hun bonnenboekje, roept hij vlug dat Fortuna moet komen,en die agenten, als ze Fortuna zien, nemen ze de benen.



Maar terug naar mijn vergadering met mijn vrienden op de bank en Fortuna. Eerst wou ze precies weten hoe Reggie er uit ziet, en hoe weet ik dat nou, hij geeft geen foto op zijn blog, behalve een stom takje, maar toen ik dat vertelde, begon Fortuna te glimlachen. Ik hoef helemaal geen foto te zien, schreeuwde ze tegen mij, ik deinsde achteruit, en ondanks dat ik tamelijk doof ben, deed haar stem pijn aan mijn oren. Begrijp je niet dat dit takje veel meer openbaard, dan een stomme jeugdfoto, dat laat zijn rampzalige ziel zien.



Ik murmelde, Fortuna, ik heb niet veel geld voor jou diensten, ik leef van een klein pensioentje, dat de gehele tijd kleiner wordt, en het investeren in bijgeloof, is onverstandig zeggen bij mijn bank. Kom nou schreeuwde ze, we zijn toch bijna familie, hoeveel jaar ben je al vriend met de Schele? Ik zei, ongeveer 35 jaar, want we waren samen op herhaling dienst in het leger. Hij was de enige die om de hoek kon schieten met zijn schele ogen. Juist, zei foruna, van jou wil ik geen geld hebben, maar je moet wel de volgende producten bij Gielik kopen, ik zal je een goede prijs geven.



Ten eerste moet je knoflook ophangen in je keuken, ik vertelde haar dat ik al gemalen knoflook is een busje had opgehangen, maar ze werd direct kwaad, jij probeert er een mopje van te maken, Boze ogen zijn gevaarlijk en soms besmettelijk. Luister goed, ten eerste, de knoflook, dan neem je Egyptische tuinbonen, die kook je, en maak daar een papje van. En wat moet ik met dat papje doen, vroeg ik heel verbaast, ze schoot uit, opvreten natuurlijk, het is erg gezond. Ik protesteerde, dat ik er scheetjes van laat, maar niets hielp mij, toen ze antwoorden, dat is juist de bedoeling, Boze ogen haten de reuk van scheetjes, daar kunnen ze niet tegen (mijn vrouw ook niet, maar dat heeft niets met mijn verhaal te maken).



Ik vroeg, is dat alles, en toen zei ze iets heel verstandig, ze zei, in plaats van de gehele dag met je computers te spelen, doe die rot dingen uit, en ga wandelen, ik protesteerde, maar het is heet buiten, veel te heet om te wandelen, ze keek mij kwaad aan, en zei, nu weet ik waar je die dikke buk vandaan heb, jij bent lui en je zoekt reden om niet te wandelen. Wat kon ik zeggen, nu stink het huis, van rottende knoflook en een andere lucht die ik niet precies kan plaatsen, maar geen Boze oog meer, Reggie, zonder mijn computer, komt het niet door.

Niemand is schuldig voor de daden van hun ouders

Ze is nu een oudere vrouw in haar zeventiger jaren, geheel met grijs-wit haar, maar je kan nog steeds zien dat ze altijd een mooie vrouw is geweest (en nog is in haar oudere dagen) . Maar als je goed kijkt, kan je zien dat zij intens droevig is, een gezicht van iemand die zijn gehele leven heeft geleden, en inderdaad Marie heeft een ongelukkige jeugd gehad, haar vader die NSBer was, heeft een paar jaar in de gevangenis gezeten, maar was vroeg vrijgelaten, daar hij een joods onderduikertje bij de buren niet had verraden, zelfs zijn dochter Marie toe gestaan om met hem het Joden jongetje te spelen.

Voor de vader de eer herstelling was misschien een kans om een nieuw leven op te bouwen, maar voor Marie was het geheel anders, op school werd ze met de nek aan gekeken en uit gescholden als NSBer kind. Niemand nodigde haar uit, en hoewel Marie toen niet besefte waarom zij een paria was op school was, bleef ze geheel zonder vrienden.

Nieuwe leerlingen, die de geschiedenis van het verleden van haar vader niet wisten begonnen vriendschappen, maar na een paar dagen leerden ze over Marius geheim, en daarna schuwde haar als de andere klas genoten.

Een goed bedoelende lerares die de wreedheid van de kinderen ontdekte, gaf een les over dat kinderen onschuldig zijn voor de daden van hun ouders, maar dat hielp niets, Maria bleef alleen.

Toen ze opgroeide in een prachtige blonde vrouw, sprak de omgeving over dat NSB slet, zonder dat er enige aanleiding voor was. Een pauze kwam, toen de familie naar een grote stad verhuisden, en de eerste maanden waren ideaal voor Marie, tot het geroddel van kennissen haar weer bereikte, en iemand die haar daar over vroeg, werd afgesnauwd door Marie.

Marie werd verpleegster, was enorm goed in haar werk en erg geliefd, maar er was iets gebroken in Marie, ze kon geen vrienden meer maken en bleef absoluut alleen.
Ze had nooit haar vader gevraagd, waarom hij fout was in de oorlog, haar moeder kon haar ook niet helpen, omdat het onderwerp taboe was, tot hun dood.

Marie is nooit getrouwd, en doet liefdewerk in de verpleging, en daarna zit ze alleen thuis, als slachtoffer van de wrede samenleving waarbij de kinderen moeten leiden voor de daden van hun ouders.

Dit korte verhaaltje is ter eren van mijn buurmeisje in de laatste jaar van de oorlog, toen ik ondergedoken zat als kleuter 5 / 6 jaar oud in Oegstgeest. Ik weet niet wat er werkelijk met haar gebeurt is, ik kan me alleen herinneren dat ze heel erg blond was en heel lief (mijn leeftijd), en dat ik mijn gehele leven heb verwonderd wat met haar gebeurd is. Over het proces van haar vader en vervroegd vrijspraak heb ik gehoord van mijn pleegzusjes.