Gods zij dank ben ik Israeli en leef ik in Israel!
Geschreven door David Verveer
Introductie
Dit commentaar hat ik orgineel in het Engels geschreven, en toen naar een paar vrienden van mij gezonden. Hun reactie was, dat ik deze brief direct naar de krant moest schrijven, en niet aan hun. Ik weet niet of mijn verroesten kennis van de Nederlandse taal goed genoeg is om mijn mening duidelijk te maken, maar wie niet probeert, weet nooit wat hij is in staat om te doen.
Mijn brief, vrij vertaald.
Ik heb net 200 reacties gelezen op een artikel bij de Nederlandse Journalist Jaap Hamburger, die zichzelf als objectieve beschouwd over Israel en de Israeli politieke situatie, vooral over de Israeli behandeling van de Palestijnen (Arabieren) die in en om de grenzen van Israel leven. Het artikel was gedrukt in de Nederlandse krant Volkskrant, en kreeg meer dan 200 reacties en opinies van mensen die voor of tegen Israel waren, meestal met ideeën die kwamen uit geloof overtuigingen, geschiedenis en rasism maar de meeste, geschreven door mensen die onvoldoende kennis hebben en door de propaganda media halve waarheden herhaalden die van beide zijden van het konflikt geuit worden.
Natuurlijk begrijp ik dat dit een intellectuele oefening is, die geen enkele invloed heeft op wat er werkelijk in de regio gebeurd, en mogelijk is gemaakt door de aanwezigheid van de Internet, die iedereen vrij kan gebruiken, om de misdaden van die slechte Israelis of Arabieren te bespreken.
Maak U absoluut geen zorgen, ik ga nu niet mijn kant (de Israelische)van het argument schrijven, en uitleggen waarom wij ons zo gedragen, en tamelijk veel sukses hebben, met wat en hoe wij het doen. Mijn brief heef een geheel andere bedoeling, ik probeer U uit te leggen waarom ik een Israëli en Zionist ben geworden, zeker niet omdat ik mijzelf superior voel ten opzichte van andere volken, maar door wat ik heb doorgemaakt gedurende mijn leven, waarvan ik heb geleerd dat de enige mensen die ik kan vertrouwen, zijn de mensen van mijn eigen volk, en dat ik altijd een vreemdeling (en vluchteling) zal zijn in mijn geboorte land Nederland.
Ik ben geboren, een jaar voor de tweede wereld oorlog en de Duitse bezetting, en op drie jarige leeftijd (en een dag) ben ik ondergedoken, en gedurende 3 jaar van adres naar adres over gebracht, daar het vorige adres te gevaarlijk werd (roddelende buren en NSB ers) in de omgeving. Mijn leven was gered door goede Christenen, die hun eigen leven in gevaar brachten door mij in huis te nemen.
De laatste anderhalf jaar was ik onder gedoken in Oegstgeest, vlakbij Leiden, bij een Gereformeerde naast de kerk wonende Kerk leider, in het midden van een buurt geheel over genomen door het Duitse leger, als regionaal hoofd kwartier, met de officieren die de huizen om ons heen hadden op gevorderd. Een van de redenen dat ik de oorlog heb overleeft, was vooral omdat ik in het midde van het spinnenweb woonde, waar de Duitse Officieren zich niet bemoeiden met vragen zoals, hoeveel kinderen er naast hun woonden, en waar de SS niet durfde te opereren.
De bevrijdingsdag kwam, en Nederland werd nu beheert door de Geallieerde, met een van de eerste maatregelen, reis verbot. Iedereen die buiten zijn gemeente wilde gaan, moest dus een reis vergunning krijgen, die werd uitgereikt door de plaatselijke gemeente, door ambtenaren die tijdens de moffen, de vijand dienden, en nu weer goede Nederlanders waren, maar ja, Anti semitisme is iets dat je kan leren, maar niet vlug kan verliezen of vergeten.
Mijn vader, een bouwkundig Ingenieur en Architect was gearresteerd bij de SS en gefusilleerd in Oktober 1944, toen hij voor de ondergrondse,de beroemde IJssel Linie in kaart probeerde te brengen, zodat in Londen men zou weten welke dijken te bombarderen, zodat een gedeel van het land onder water zou komen staan, en het Duitse leger zich niet vlug zou kunnen terug trekken met hun zware cavalerie terug over de Duitse grens. Ik ben een van vier kinderen, drie jongens en een meisje, mijn zus, de jongste, had niet ons geluk en was verraden (ze was toen 2 jaar oud) zij werd naar de concentratie kampen gezonden die ze overleefde. Een documentare film is hiervan gemaakt, het heet de onbekende kinderen. Na de oorlog over was, werd zij naar Holland gestuurd door het Rode Kruis, en na een weekend samen met mijn moeder in Maastricht Mei '45, is zij naar Zwitserland gestuurd om aan te sterken.
Mijn oudere broers hebben de oorlog ook overleeft, en direct na de oorlog naar Denemarken gezonden om aan te sterken.
Ik had niet zo'n geluk, daar de Rode Kruis mij niet wou mee nemen, om dat ik een huid ziekte had, dus mijn moeder en ik bleven over en de burger vaderen van het dorp van waar wij gevlucht waren 3 jaar eerder, besloot dat een vrouw alleen met een kind, geen recht had op ons huurhuis dat sinds we het verlaten hadden, gesloten stond, met alle onze spullen, die door gezonden werden naar de Nood gebieden. In plaats van ons huis, kregen we een lek zomer huisje (in de midde van de strenge winter van 1945 / 46).
Uiteindelijk was de familie (behalve mijn vader) weer compleet toen mij moeder de positie van Directrice van het Haags Joodse Ouder tehuis op zich nam. Het tehuis fungeerde als Ontvangst Centrum voor Joden die terug kwamen uit de kampen, en ik hoef natuurlijk niet uit teleggen dat dit was geen ideale plaats voor het opvoeden van kleine kinderen, de oudste 11 jaar oud en de jongste amper 4.
Pas in 1947 werd mijn vermoorde vader erkent als ondergrondse strijder, (niet als Jood maar als een Nederlander) met gevolg dat wij een staats pensioen kregen, en eindelijk mijn moeder kon beginnen met haar kinderen op te voeden in een tamelijk normale omgeving.
7 jaar later viel de familie uiteen, mijn oudste broer immigreerde naar Israel, mijn tweede broer ging naar Suriname voor het leger, en ik ging studeren in Engeland. Mijn zus en moeder zijn nog drie jaar gebleven.
Uiteindelijk zijn we allemaal, een voor een naar Israel geïmmigreerd, daar we niet in Holland wouden blijven, niet omdat er Anti semitisme was, maar omdat, hoe dan ook, wij werden beschouwd als “anders” en de weinige Joden die gebleven zijn in Holland, houden hun zelf voor de gek, met het denken dat ze ten eerste Nederlanders zijn.
En nu kom ik eindelijk aan de reden voor mij dit veel te lange verhaal te schrijven. Israel geeft mij het gevoel van behoren, ik ben hier omdat mijn volk hier leeft, hier word ik niet gejaagd voor ras of geloof. Natuurlijk ben ik niet eens met alle beslissingen van de Israelische regering, en nog minder, met daden van extremisten van beide zijden, maar ik ben thuis, dit is mijn land, waar we voor hebben gevochten en zeker niet voor niets, maar wij zijn er in geslaagd om een land op te bouwen, waar we trots op kunnen zijn.
Hoe stom klinken die argumenten in de internationale pers, van alle zijden, tegen en voor de Joden / Arabieren, Palestijnen, terroristen, discriminatie, apartheid, die heeft gezecht, daar stond geschreven, allemaal niet belangrijk en nutteloos, Israel is een democratisch eiland in het midde van dictatorische en autocratische landen, wij proberen zo menselijk mogelijk te zijn, en soms onze acties niet erg logish in jullie ogen, maar herinner, wij zijn hier en blijven hier, en hebben wij geen andere mogelijkheid dan be sterkste te zijn, want wij kunnen ons geen nederlaag permitteren.
Jullie moeten herinneren dat Europa heeft ons verbannen, niet bij de verbanning wet van de Spaanse vorsten 1492, maar door het toelaten van de moord van 6 miljoen joden bij het Duitse Nazi beest.
De enige manier om nooit meer vernietiging van het Joodse volk, is door een sterke vestiging te bouwen, die niet perfekt is, maar onafhankelijk, sterk en in staat te zijn om terug te slaan. We hoeven niet meer onder te duiken, en ze kunnen ons niet meer jagen als beesten. De Europese community kan ons dit niet garanderen, maar niet alleen Europa, nergens op de wereld kan men zo iets waar maken, zeker niet nu, dat jullie eigen vrijheid in gevaar is door de groeiende macht van de Islam, die voor niets stuit, en geen democratie aanvaard. Kritiek op ons kan jullie niet redden.
No comments:
Post a Comment