Niemand is schuldig voor de daden van hun ouders

Ze is nu een oudere vrouw in haar zeventiger jaren, geheel met grijs-wit haar, maar je kan nog steeds zien dat ze altijd een mooie vrouw is geweest (en nog is in haar oudere dagen) . Maar als je goed kijkt, kan je zien dat zij intens droevig is, een gezicht van iemand die zijn gehele leven heeft geleden, en inderdaad Marie heeft een ongelukkige jeugd gehad, haar vader die NSBer was, heeft een paar jaar in de gevangenis gezeten, maar was vroeg vrijgelaten, daar hij een joods onderduikertje bij de buren niet had verraden, zelfs zijn dochter Marie toe gestaan om met hem het Joden jongetje te spelen.

Voor de vader de eer herstelling was misschien een kans om een nieuw leven op te bouwen, maar voor Marie was het geheel anders, op school werd ze met de nek aan gekeken en uit gescholden als NSBer kind. Niemand nodigde haar uit, en hoewel Marie toen niet besefte waarom zij een paria was op school was, bleef ze geheel zonder vrienden.

Nieuwe leerlingen, die de geschiedenis van het verleden van haar vader niet wisten begonnen vriendschappen, maar na een paar dagen leerden ze over Marius geheim, en daarna schuwde haar als de andere klas genoten.

Een goed bedoelende lerares die de wreedheid van de kinderen ontdekte, gaf een les over dat kinderen onschuldig zijn voor de daden van hun ouders, maar dat hielp niets, Maria bleef alleen.

Toen ze opgroeide in een prachtige blonde vrouw, sprak de omgeving over dat NSB slet, zonder dat er enige aanleiding voor was. Een pauze kwam, toen de familie naar een grote stad verhuisden, en de eerste maanden waren ideaal voor Marie, tot het geroddel van kennissen haar weer bereikte, en iemand die haar daar over vroeg, werd afgesnauwd door Marie.

Marie werd verpleegster, was enorm goed in haar werk en erg geliefd, maar er was iets gebroken in Marie, ze kon geen vrienden meer maken en bleef absoluut alleen.
Ze had nooit haar vader gevraagd, waarom hij fout was in de oorlog, haar moeder kon haar ook niet helpen, omdat het onderwerp taboe was, tot hun dood.

Marie is nooit getrouwd, en doet liefdewerk in de verpleging, en daarna zit ze alleen thuis, als slachtoffer van de wrede samenleving waarbij de kinderen moeten leiden voor de daden van hun ouders.

Dit korte verhaaltje is ter eren van mijn buurmeisje in de laatste jaar van de oorlog, toen ik ondergedoken zat als kleuter 5 / 6 jaar oud in Oegstgeest. Ik weet niet wat er werkelijk met haar gebeurt is, ik kan me alleen herinneren dat ze heel erg blond was en heel lief (mijn leeftijd), en dat ik mijn gehele leven heb verwonderd wat met haar gebeurd is. Over het proces van haar vader en vervroegd vrijspraak heb ik gehoord van mijn pleegzusjes.