Hoera, ik ben een Jood

Hoera, ik ben een Jood!

Ik was 6 jaar oud toen mijn pleegmoeder mij vertelde dat ze mijn moeder hadden gevonden. Het was 3 maanden na de bevrijding, en heel voorzichtig hadden mijn onderfuik ouders mij voor bereid dat ik een onderduikertje was, en mijn eigen familie had. Ik begreep het niet erg, maar genoot van de bewegingsvrijheid die de dagen na de Bevrijdingsdag gaven, we mochten buiten spelen, we mochten wandelen en met ander mensen spreken, dat waren allemaal rechten die tijdens de oorlogsjaren geen optie waren voor een joods kind.

Maar nu, ton mijn moeder met hun in contact was gekomen, en mijn moedervlek op mijn rechter dij volledig was bevestigd, vertelde ze mij het gehele verhaal.
Mijn echte naam was David Verveer, en ik was Joods.

Deze mededeling over Joods zijn, was een geweldig romantische mededeling, elke dag las mijn pleegvader voor uit de Bijbel (het oude testament) en waren de Joden de helden van het verhaal, en nu, net als in een sprookje, was ik ineens een Jood geworden, dat klonk als van adel zijn voor een kleuter en dat gevoel heb ik nooit verloren, ik ben altijd trots geweest over mijn afkomst. In mijn fantasie was ik een Joodse Prins, iets heel bijzonders.

Het nam nog een paar maanden voordat mijn moeder de reis kon nemen om mij te bezoeken, want er was in Nederland een reis verbod, en de burgerlijke stand die deze reis vergunningen uitreikten, waren dezelfde pennen likkers die de moffen hadden gediend, maar uiteindelijk was het zover en zou ze na meer dan drie jaar oorlog haar zoontje komen zien, wanneer, op woensdag.

Maar op woensdag hadden ze me beloofd om voor de eerste keer van mijn leven te gaan zwemmen, dus die woensdag stond ik treurig (met huilen) op mijn moeder te wachten, en werd er bij de ontmoeting heel veel gehuild, en misschien niet allemaal voor de zelfde reden. Maar natuurlijk kon mij moeder mij niet mee nemen, ze had nog geen woning, geen woon vergunning, geen inkomen, niets behalve twee zoontjes die door het rode kruis naar Denemarken waren gestuurd op aan te sterken, en een klein dochtertje die na levend uit de concentratie kampen te zijn gekomen, naar Zwitserland was gestuurd om aan te sterken, en een zoontje in Nederland, met een huid ziekte, dus kwam niet in aanmerking voor de uitzending.

Uiteindelijk, na dat mijn moeder en mijn pleegouders hadden afgesproken dat ik als ze uiteindelijk haar eigen plaats zou hebben, ze mij zou komen ophalen, begon ze haar lange reis terug naar Friesland, waar ze tijdelijk woonden bij de mensen waar mijn vader was ondergedoken was voor dat hij verraden werd door een brave Nederlander.
En ik, ja je raad het, ging zwemmen voor het eerst van mijn leven.
Wat een geweldige dag, toen in de zomer van 1945.