Het zingen van het volkslied

Het zingen van het volkslied.

Ik vind het altijd interessant dat men de Nederlandse en Israëlische discussies kan vergelijken, en vaak overeenkomsten kan vinden, die waarschijnlijk niet met elkaar verbonden zijn, maar verdacht veel op elkaar lijken, zoals het zingen van het Nationale Volkslied. Bij ons, hier in Israel begon de discussie, toen de Arabisch Israëli rechter van het Israëlische hogere gerechtshof, bij de ceremoniële zitting die de nieuwe voorschipper schap inluidt, niet het volkslied mee zong, waar in, vooral voor onze Arabische landsgenoten, die de zin,
“Zolang in het hart, van binnen,
Een Joodse ziel levendig is
En naar het oosten, vooruit,
Het oog naar Zion kijkt
Is onze hoop nog niet verloren
De hoop die al tweeduizend jaren leeft
Een vrij volk te zijn in ons land
Het land van Zion en Jeruzalem””

(de vertaling is van de Wikipedia, en natuurlijk geen goed Nederlands, maar daar ik geen heftige discussies wil hebben, met wat precies de wijle heer Imber bedoelde in zijn gedicht, verwijs ik nu naar het Wilhelmus, en de gevoelens van de nieuwe Nederlander die nu hartig moet zingen dat hij de Spaanse Koning eert tot de dood {dood van wie?}.

Dus wat doet de goede man (rechter van het Israëlische hogere hof) hij staat in de houding en houdt zijn mond.

In Nederland vond ik een dergelijke discussie, waar een nieuw genationaliseerde Turk, die zijn oude Turkse paspoort verscheurde, nadat hij het Nederlands schap had gekregen, vertelde dat hij spontaan het Wilhelmus begon te zingen zonder eerst een bloed transfusie, (van Dutsen bloed).

Hier in Israel werd deze niet zingende rechter aangevallen in de pers, door de ultra rechtse
Politiekers, die eisten om de Israëlische nationaliteit van te ontnemen van de rechter, (en als we och bezig zijn, van 25% van de Israëliërs uit gezinnen die niet Joods waren.

Dit doet mij herinneren dat toen ik in Engeland studeerde, met nog vijf Nederlandse studenten, hebben wij tijdens een plechtigheid het Nederlandse volkslied gezongen (zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan). Tranen hadden wij in onze ogen, ik weet niet meer hoe onze Engelse medestudenten,.hebben gereageerd, maar God zal hun gratievolle Koningin bewaren.