Zijn we niet allemaal zijn kinderen?

Door David Verveer

Het is alweer 6 december, wat vliegt de tijd, alweer een jaar sinds mijn laatste teleurstelling met die goede(?) oude man, die alhoewel hij ernstig discrimineert met zijn personeel, geen voor oordelen heeft voor zijn cliënteel, dat hij, Monseigneur Nicolas, van alle kinderen houd, wit, zwart, Katholiek, Protestant, Joods, Mohammedaans, Atheïst of Groen. Hoe komt het dat jaar op jaar, (a 70 jaar), hij mij vergeet, en niet dat ik niet heel voorzichtig en zeer precies alle ingrediënten heb bereid voor een nachtelijke bezoek van deze heilige man.

Zoals staat geschreven, heb ik al een paar dagen geleden, een paar oude sokken met gaten op gehangen, (de laatste jaren gooit mijn vrouw sokken met gaten weg, in plaats van ze te stoppen, met het stomme excuus, dat ze het gaatje van de naald niet kan zien om de draad aan de naald te verbinden, maar goed zij is niet in Nederland geboren, en weet niet wat zuinig zijn, betekend).

Ik kon natuurlijk de sokken niet hangen onder de schoorsteen, om de stomme bouwers hier in Israel, de schoorsteen hebben vergeten, en daar ik wou dat de goede man, mijn sokken zou vinden, heb ik hun gevuld met een beetje kaas (je weet wel, die kaas met dat groen spul er in), aan de was lijn, maar dat moest ik stoppen, daar de buren in eens begonnen te klagen over een door dringende sterke stank van rottende kaas, ik vond het juist lekker ruiken, deed me denken aan een kaas winkel, 50 jaar geleden, maar ja, kan ik aan mijn buren vertellen dat de goede sint, zijn reuk verloren heeft, na zoveel jaren van knoflook eten. Dus heb ik de stinkende sokken in de vuilnisbak gegooid, met gevolg dat de straat katten die beneden in de straat leven, de vuilnisbak aanvielen in grote getallen, en uiteindelijk omgooide en de inhoud verspreiden. Ik heb geen spijt van mijn daad, want de katten hadden toch niets anders te doen, en lagen te slapen in de zon, al hoewel die rotzooi die ze gemaakt hebben, was alles behalve leuk om te zien. Maar goed ik dwaal af met mijn verhaal over die rotzak, Klaas, die schijnbaar niet heilig is, want hij komt niet naar Israel, (het heilige land) behalve dan een feestje georganiseerd bij de Nederlandse Immigranten vereniging, die een verklede vent met watten baard, en een rode muts (zonder kruis) verwelkomen in de haven van Jaffa, maar die gozer is nep, en zijn paardje stond niet te huppelen, nee ik hou niet van surrogaat.

Maar waar was ik, o ja, ik heb mijn nieuwe sokken (met hele kleine gaatjes) op gehangen, en daar ik mijn vrouw verdacht van stiekem met Klaas te spreken, gaf ik haar een paar van hinten, wat ik graag zou willen ontvangen van dat sujet, niet overdreven, geheel niet, gewone wensen van een ex Nederlander, die al meer dan een halve eeuw in het buitenland leeft, zo als bijvoorbeeld een puur chocolade letter, een Gelderse rookworst, zoute drop, een nieuwe draagbare computer, allemaal kleine wensjes, die voor hem een habbekrats maar voor mij, de hele wereld.

Maar ik had net zo goed een nieuwe auto kunnen verzoeken, want die kluns is helemaal niet gekomen, zelfs zijn Afrikaans Amerikaanse knecht niet.
Vanmorgen, 6 December, stond ik vroeg op, direct ging ik kijken wat ik in mijn sokken aan de was lijn had, en je raad het al, noppes, niets , die klojannes heeft het al weer geflikt, ik, een van de enige die nog in hem geloofd, tijdens de jaren had ik makkelijk in iemand anders kunnen geloven, maar ik bleef sterk in mijn geloof. Niet dat ze me niet probeerde te verlijden met geweldige beloften, zo als bijvoorbeeld de Christenen beloofde me een goed hiernamaals, de Islam 72 maagden, de groenen lucht zonder C2O, maar ik denk dat het vlees beter is dan de botten, en bleef geloven door de jaren heen, stormen en onweer maakten me niet bang, ik bleef trouw aan Sinterklaas, maar wat bracht hij mij? NOPPUS!

Mijn klein kinderen hun verjaardag vergeet ik meestal, maar God zij dank, mijn vrouw helpt me altijd herinneren, en geeft mij de opdracht om ze te feliciteren, zowel met een zingende wens op Internet en een woordelijke wens d.m.v. de telefoon, het rotte is, dat ik al tamelijk doof ben, en hun niet zo goed kan verstaan, maar waar voor vertel ik jullie dat, om nogmaals uit te leggen, dat ik een beetje vergeetachtig ben geworden, maar Sinterklaas zijn verjaardag, nee hoor, is me in gegrift, dagen van tevoren begin ik te dromen over de cadeautjes die ik ga krijgen, ik vind uit (alleen maar om te helpen) de koers van de nieuwe Israëlische Shekel, t.o.v. de Euro, het draag vermogen van ons dak, en zo voort, maar ik ben het gewend, Nederland en Spanje zijn antisemitisch geworden.

Maar een ding beloof ik jullie, ik doe niet meer mee, dit is de laatste keer dat ik me daar over druk maakt, voor mijn part kan hij de pot op, ik ga over naar Chanoeklaas, en daar mee uit.