Zielenpoot

Zielenpoot

Vandaag las ik in een van de Nederlandse ochtend bladen, dit bericht en wou ik daar op reageren.

Het gaat over een van de leiders van de extreemrechtse Hongaarse partij Jobbi, Csanad Szegedi, bekend om zijn antisemitische uitlatingen en harde afwijzing van de Roma, is er onlangs achter gekomen dat hij joods is.

'Ik ben er achter gekomen dat mijn ouders joods waren. Dat is het grote nieuws', zei Szegedi in een interview met de krant Barikad. Szegedi zei zich gedwongen te voelen uitleg te verschaffen, nadat zijn bekentenis voor heel wat ophef had gezorgd op internet. Dat meldt Le Huffington Post.

'Ik zeg niet dat ik verbaasd ben over het nieuws', zei de politicus in het interview, maar hij gaf wel toe dat het hem tijd had gekost het nieuws te 'verteren'.

Het voorval heeft de extreemrechtse partij in Hongarije in een lastig parket gebracht, maar de partijleider van Jobbik zei na de bekendmaking op de nationale televisie dat Szegedi gewoon zijn functie kon blijven vervullen.

'Ik denk dat wat telt niet is te weten wie er precies van het 'zuivere Hongaarse ras' is, maar dat belangrijk is hoe dat men zich gedraagt als 'goede Hongaar', was de verdediging van Szegedi in het interview. 'Hongaars zijn betekent voor mij verantwoordelijk zijn voor mijn land, en dat heeft niets te maken met rassensuprematie'.

Recentelijk nog haalde een collega van Szegedi bij Jobbik alle kranten in het land met het voorstel om zijn bloed te laten testen om uit te kunnen sluiten dat hij joods noch Roma-bloed door de aderen had stromen.

Szegedi zelf haalde de Hongaarse en internationale media door zich in 2009 tijdens zijn eerste sessie van het Europees Parlement te verschijnen in het uniform van de Hongaarse Garde, de paramilitaire tak van Jobbik.

De reacties op het nieuws van Szegedi's joodse wortels variëren in Hongarije tussen amusement en consternatie. Het blog Narancs.Hirado, een bekende criticaster van het conservatieve kabinet van premier Viktor Orban, oordeelde dat het 'onmogelijk' was dat zegedi niet op de hoogte was van het feit dat zijn oma een bekende jodin was die de Holocaust had overleefd.

(Einde van het artikeltje)

Ik heb een paar observaties over dit fenomeen, namelijk blijkt het dat de meeste fanatieke antisemitesten, Joods bloed hebben. Dat gaat ook voor een ander soort van antisemitisme, namelijk de anti Israël organisaties geleid worden door ex-Israëlisch of op zijn minst iemand met Joods bloed.

Waarom is dat eigenlijk, zou het zijn dat deze (in mijn ogen dan) verraders, geloven dat als ze hard schreeuwen en protesteren, in de volgende pogrom gespaard zullen worden.

Maar het zou ook komen door een schijnbaar extra portie van IQ, dat hun in een leider positie plaatst, zoals in het land van de blinden is een-oog koning. En dan komt de vraag,hoe komt het dat de Joden het hoogste aantal van Nobel prijzen hebben opgestoken? Een feit dat natuurlijk ook haat van de niet Joodse zijde, opbrengt.

Maar nu, terug naar Hongarije, waar die arme zielenpoot, die op haat was afgestemd, in eens realiseerde, dat zijn rassenhaat, eigen haat is.

Het Jood zijn of niet zijn, kan je niet afwassen, wij zijn er mee geboren, wij hebben niet gekozen, wel werden als Jood geselecteerd door de moffen, indien een van onze grootouders Joods was, en het maakte weinig uit of onze voorvaders religieus Joods waren, of geassimileerde afvallers waren. Weinig Nederlanders zijn bekend met het Jodendom, of de niet religieuze Israëlieten, die in jullie midden leefden, waarvan velen zijn uitgeroeid in de 2de WO, omdat ze Joden waren.

Ik ben naar Israël geïmmigreerd, omdat ik de volgende keer dat een vlaag van antisemitisme uitbreekt in Europa, ik veilig tussen mijn soort mensen woon, en niet geselecteerd wordt als Jood of Zionist.

leven wij gezond?

Leven wij gezond?

Het blijkt dat deze vraag heel moeilijk te beantwoorden is, aan de hand van de media, is ons laatste uurtje geslagen want wij lopen er niet meer in, de advertenties die ons vertellen dat als we niet onmiddelijk dit pilletje beginnen in te nemen, of dat onderzoek laten doen, 20 kilo afvallen, 40 km per dag wandelen, niet in een speciaal bed slapen en geen naalden laat zetten door de chinese japanner, je kans is dat je vroeg zal sterven.

Voor jongere mensen is dat werkelijk moeilijk om te beslissen of die Professor met de baard die smorgens urenlang over jouw medische geschiedenis ouwehoert, niet blind te volgen als guru leerling. Wie durft er nog witte meel producten te eten, of een paar jaar terug, gekookte eieren te eten, is suclimate de juiste vervanger van suiker, moeten we nu zoutloos en smaakloos eten, en vooral pilletjes slikken met vitamina, (B, C, D,), koffie zonder cafeine, vlees zondere colestorol, en ik kan zo uren lang doorgaan.

Mensen worden te dik, ze krijgen niet genoeg beweging. En waarom vertellen de media ons dat, uit mensen liefde of uit zuivere commerciele overdenkingen. Als we zo ongezond leven, hoe komt het dat onze levensduur de gehele tijd omhoog gaat, en dat onze gemeenschap het grote aantal van oudere van dagen niet meer kan behandelen, geen plaats, wachtlijst, onder de 84 geen kans. Vele oudjes die lekker gemaakt worden door de reclame van tehuisen voor bejaarden, blijven in hun oude, niet meer practische woning, en wachten opdat uiteindelijk iemand de pijp uitgaat in het oudertehuis, zodat er plaats is.

De gemiddelde levensduur van de mens is in de laatste eeuw meer dan 20 % omhoog gegaan, desondanks dat we witte bloem hebben gebruikt, onze rijst zonder schilletjes eten, soms wel een glaasje alcohol drinken, en wel eens fast food eten of vet vlees. Het blijkt dat alles afhangt van je lucky star, de ene sterft kern gezond van een hart attack op 36 jarige leeftijd, de andere sukkelt zijn gehele leeftijd, en viert zijn diamand jubeleum.

Het is werkelijk onbelangrijk welke leeftijd je bereikt, de kwestie is, of je van je leven geniet. Ouderdom komt met gebreken, je benen doen pijn, makkelijke taken worden moeilijk, zoals naar de wc gaan, je begint te vergeten, je horen en zien worden slechter, daar kan je nu goed over gaan zitten treuren, maar ook kan je deze klachten verdrukken, en elke morgen schreeuwen (zachtjes, voor je zelf) hoera hoera, ik leef nog.

Ik ben persoonlijk dol op Hema worst (tot mijn spijt hier in Israel niet verkrijgbaar) en als ik op bezoek ga in Nederland, eet ik me ziek aan worst. Ongezond, waarschijnlijk wel, maar nagus (genieten in het Yiddish en Bargoens) is op onze leeftijd, veel keren belangrijker dan het geklep over gezondheid.

 

Toen onze mop een mopje was.

Ik kom oorspronkelijk uit Den Haag, de Bomen en Bloemenbuurt, je weet wel, vlak bij de tram remise op de laan van Meerdervoort. Het was niet een erg sjieke buurt, maar ook niet een van de problemen wijken, zoals het schilders kwartier. Het was een wijk (en waarschijnlijk nog steeds) van de armere middelklas. De huizen hadden geen badkamers, en als je jezelf wou wassen, deed je dat, tegen kleine betaling, in het openbare badhuis.

Dagelijks wasten wij ons zelf in de keuken wasbak, tot uiteindelijk mijn broer een opklapbare douch bouwde in de keuken, met een grote teil om het water optevangen en met plastieke gordeinen. Het was een ongekende luxe, al hoewel, ik wel hield van de wekelijkse visite naar het badhuis, met zijn speciale geurtjes zoals groene zeep.

Ik weet niet of er vlak na de oorlog eigenlijk huizen waren met badkamers, net zo min als een telefoon in huis, een ijskast, de televisie begon net, ik denk zelfs dat meeste mensen maar een radio hadden, een groot houtenapparaat, met een plaatje er op geschroeft, waar op de radiostationen stonden aangegeven. Onze vloeren waren bedekt met zeil (op de gang, in de keuken, en in de slaap en zit kamer hadden we (als ik me niet vergis) een soort vezel mat vloerbedekking, die we met de stofzuiger schoon maakten. De zeil (of is het zijl)vloeren werden schoon gemaakt met een bezem en daarna een dweil.

Toen ik in 1955 naar Engeland ging om te studeren, zag ik voor het eerst een mop (een touwtjes bezen), die werd gebruikt om de tegel vloer, maar ook zeil vloeren schoon te maken, een sisteem dat vlugger en makkelijker was dan dweilen, ook voor de knieen en de rug.

De school was een groot herenhuis dat aangepast was voor een internaat te behuizen, met de luxe van twee grote badkamers met heet water en douches. Niet dat alle inwoners daar veel gebruik van maakten, want wassen was nog niet erg in. Nu dat ik daaraan terugdenkt, moet ik concluderen dat we wel een groepje van viezerikken waren.  Maar als je zelf stinkt, kan je je buurman niet meer ruiken.

Toen ik in 1958 naar Israel en de kibbutz immigreerde, met hoge subtropische temperaturen, werd het douchen na werk een noodzaak, en opfrissend na de stoffige met zand beladen wind.

De vloer was overal (vooral in de woestijn) tegels of beton, zonder vloer bedekking (vanwege het gevaar van ongedierte (slangen, schorpioenen, hagedissen en ontelbaren insecten van alle soorten). Toen der tijd werden deze vloeren gedweild met een gewone ouderwetse dweil (moppen waren er nog niet).

Ik denk dat de mop zijn intrede heeft gemaakt rond het jaar 2000, waarschijnlijk door westerse immigranten die de mop gewoon waren.Meeste Israelis beschouwen de mop al minderwaardig in vergelijking met de dweil. Wij niet, wij hebben al een mop voor de laatste 20 jaren.

Mijn schoonzus had mophoofden gekocht, maar kon geen mop wring emmer vinden, en besloot door te gaan met dweilen, en natuurlijk, ieder zijn meug.

Gisteren kreeg ik een mededeling dat ik naar het postkantoor moest komen, want ik had een pakje. Ik dacht, misschien is het de grote erfenis van die wijle oom die ik nooit gekend heb, in Amerika, die mij had verkozen om al zijn geld aan mij over te maken, en dit de efenis papieren waren om te tekenen. Maar die rot vent, dee net of ik niet bestaat, en heeft me geen cent achter gelaten. Voor mij kan die de pot op, dood of niet.

Vannacht kon ik niet slapen, wat zou ik kopen, een niewe auto, een wereldreis, hoe kan ik mijn rijkdom spenderen, bijvoorbeeld bij een verjaardag tevieren (ik heb nog tijd) zoals Naomi Cambel, die maar 10 mensen had uit genodigd, maar mij niet, dat rot wijf.

Met moeite dronk ik mijn ochend koffie, was de eerste op het postkantoor, met trillende handen, gaf ik de post beambte het bewijsje, en kreeg ik een pakje in mijn hand.

Ik met het pakje naar huis, rende naar boven, nam een mes en verwijderde de verpakking, en inderdaad, de twee mop hoofden van mijn schoonzus, hadden hun uiteindelijke adres gevonden.

Het moraal van mijn verhaal is, dat een mophoofd is voor mijn broer en schoonzus een onding er voor mij, een van de mooiste cadeaus (cados) van vandaag.